از چــه رو ای دلــبــر طـنــاز بــا مـا در جفائی عهد می بندی ولی افسوس عهدت را نپائی
آن چه قلبی هست کاندر سینه سیمین تو داری ویـن هـمــه بـیـرحم ای مـحبـوب مـن آخـر چرائی
دور از رویت شب و روزم سیه باشد چو مویت ای امـیــد مـن بـگـو آخــر کـه دور از مـا کجائی
کاش بـر مـن بـگـذری تـا حال مسکینـم ببینی لـیـک می تـرسـم بـمـیـرم از غم و هرگز نیائی
در دل زارم نمی تابد دگر نور امیدی واندر این دنیای تاریکم نمی بینم ضیائی
شبنمی بـاشم که عمرم ساعتـی افزون نپاید شمع بی نـورم که تا صبحم نمی باشد بقائی
شاعری دلخسته ام غم ریزد از دیوان شعرم طایـری افسرده ام بـیـمار و بی بـرگ و نوائی
نشکنم پیمان و هرگز روز درگاهت نتابم کز سرکوی تـو بهتر ره نمی یابم بجائی
رخ زمـن برتافتی دیـدی چو در دامت اسیرم دوستت دارم چو می بینم که با من بیوفائی
یک جهـان درد و بلا ریـزد بجـانم گاه قهرت چون تبسم می کنی بر درهای من دوائی
کشتی عمرم اسیر موج وحشتزای غم شد رحم کن ای ناخدا بر من که من دارم خدائی
آشنا شـد آن زمان با درد و محنت جان زارم کـآشـنــا گـردیــد دل بـا دلبـر دیــر آشنائی
