بستوه آمـدم از ایـن دل هرجائی خویش
سوختم از شرر این دل سودائی خویش
شـهـره شـهـر شـدم بـا هـمـه فرزانگیم
چه کنم بـا دل دیـوانـه هـرجائی خویش
مایه عشق و جنون است دل پر سوزم
چاره ای نیست مرا با دل شیدائی خویش
گوشه گیری چو کنم درد من افزون گردد
حاصلی نیست از این گوشه تنهایی خویش
تو که رسوای جهان کردی و شوریده مرا
بعد از این گو چه کنم با غم رسوائی خویش
صبر در عشق میسر نبود عاشق مرا
که ربـودی تـو زمـن صبـر و شکیبائی خویش
تاریخ : یکشنبه 90/2/18 | 7:54 عصر | نویسنده : مهندس سجاد شفیعی | نظرات ()
