عباس آباد

    به روایت نگهدار اباذر فرد

 حدود 5 کیلومتر بعد از «خرم مکان» در انتهای یک رشته جاده‏ی فرعی به طول 1700 متر، روستای «عباس آباد» واقع است، املاک این روستا ازاصل جزء پلاک «خرم مکان» بوده ومالکیت آن جمعا متعلق به مشیر دفتر بود. چنان که گفته شد: مشیر دارای چندین فرزند دختر ویک فرزند پسر به نام میرزا عباس خان بود، که قلعه ی «عباس آباد» رابه اسم اوبرپاکرد. اراضی «عباس آباد» از قدیم موسوم به «چم بُزی» نیز بوده است، زیرا از حدود  70 - 80 سال قبل به این سو، مرحوم حاج بابا جان «بزی» با سید محمد دبیری که در آن زمان نماینده‏ی مالک بود، قرار داد بسته و کدخدا واجاره دار املاک «عباس آباد» شد، او اهالی «بزی» را به این جا آورده و آن‏ها را مشغول کشت و زرع نمود، درآن زمان مردم «بزی» درفصول تابستان می‏آمدند در این جا کومه می‏زدند وکشت و کار می‏کردند، در زمستان ها مجددا به «شول بزی» برمی گشتند، تا این که در حدود سال 1325 (هش) سید محمد دبیری از آن‏ها خواست تا در این جا یک قلعه بزنند و ساکن شوند. ابتدادر نقطه‏ی موسوم به " لبه ی پرتگاه " رودخانه و کانال قلعه ی کوچکی ساخته شد، که تعداد 10 خانوار «بزی» در آن ساکن شدند .

 آهسته آهسته جمعیت زیاد شد، مردم در بیرون از قلعه خانه های ساختند و در آن هاساکن شدند، متناسب با رشد جمعیت وگسترش دامنه ی کارها روستای «عباس آباد» هم زمان دارای دو کدخدا شد، یکی  مرحوم حاج بابا جان و دیگری حیدر خان منوچهری، تا این که مالکیت اراضی «عباس آباد» به سید محمد دبیری برگشت. پس از چند سال دیگر برنامه ی اصلاحات‏ارضی پیش آمد و املاک تقسیم شد. زارعین «عباس آباد» سهم مالک را هم به صورت قسطی و سفته ای خریدند که باید سال به سال بپردازند .                         مراحل کاشت ، داشت ، بردشت و انباشت شلتوک در کامفیروز

«عباس آباد» دارای یک باب مسجد به اسم فاطمة الزهرا(س) است و یک حسینیه ی باشکوه در دست احداث می‏باشد، زمین هر دو مکان مقدس رامرحوم سید محمد دبیری اهداء کرده است. دراین روستا یک هیأت عزاداری به نام هیأت عزاداران اباعبداللّه الحسین (ع) به سرپرستی آقایان رجب علی منوچهری، اصغر اکبری، هادی رهنما، محمد مراد طهماسبی، عطا منوچهری... فعالیت می‏کند. روستای «عباس آباد» دارای مدرسه ی ابتدایی، آب، برق، مخابرات وخانه ی بهداشت می‏باشد. یکی دو کلاس مدرسه ی راهنمایی به صورت مختلط در سال 1382 آمده است .

[1] - به معنی شکسته، ویرانه، مخروبه، تهی گاه، گودی... این عنوان را به خاطر داشته باشید که درناحیه ی غربی «کامفیروز» وتنگ «شول» نقاط زیادی به این اسم خوانده می‏شود .

[2]  - «کِسِن»  نوعی محصول سیا دانه، مایل به خاکستری، ازخانواده‏ی لوبیا است که یک طرف آن مانند دَمِ تبر نازک است. بسیارمقوی است، برای خوراک گاو، بویژه درایام شُخم زدن زمین استفاده می‏شده است. کشاورزان این دانه را آسک می‏کردند تا دو لپه یا خرد شود، سپس آن را خیس نموده، با کاه مخلوط می‏ کردند و به گاوهای نر شخم زن می‏دادند، تاقدرت کارکردن داشته باشند .

[3] - " مندال " به زبان ما همان کهره و بره = بچه‏ی بزها وگوسفندان است .