چم کنگری‏

     به روایت حاج حسین صادقی بوگر، علی عباسی

     عطاءاللّه قره قانی، عزت اللّه قره قانی، گودرز قره قانی

 به فاصله‏ی  4 کیلومتر بعد ازمحل «گرمه» در مسیر جاده ی اصلی روستای «چم کنگری» واقع است. معنی "چم " را قبلا دانستیم، " کَنگر " بروزن «سنگر» و «لشکر» یک نوع خاری است که برگ‏های بزرگ و پهن، با تیغ های خیلی تیز و قوی دارد، این نوع خار در اوایل بهار از کُنده و ریشه ی موجود در زیر زمین می‏روید، دراوایل بسیارنرم ولطیف است، چنان که مردم آن ناحیه از جوانه‏ها ی نو بر آن " خار " خورشت خوش مزه درست می‏کنند که به آن «خورشت کَنگر» می‏گویند که طعم شیرین دارد. سراسر صحرای پهناور موجود میان دو روستای «چم کنگری» تا «آب ماهی» مملو از این نوع خار است، دام داران منطقه آن را جمع نموده و خشک می‏کنند، سپس می کوبند وبرای علوفه ی زمستانی دام‏های خود انبارمی کنند .

   مالک اولیه ی این روستا مانند دیگر روستاهای این ناحیه، امیرحسن خان سردار احتشام بود، اوفروخت به نگارشیرازی ، بعدا حاج امراللّه قره قانی، زیاد خان سترک، سلیمان خان امینی واسداللّه خان امینی خریدند. آن‏ها این اراضی رابه رضا خان عباسی تنگ براقی اجاره دادند، اولین خانه‏ها را همو به اتفاق پسر خود علی عباسی  بنا کرد، سپس در سال 1341 (هش) عسکر قره قانی (معروف به لشکر) به سمت کدخدایی سلیمان خان امینی برگزیده شد، در همین موقع شخص دیگری به نام بهروز قره قانی 3 دانگ کدخدایی حاج امراللّه را برداشته و به این جمع اضافه شد .

 روستای چم کنگری در ابتدا 8 خانوار بود که به روی تُلی موسوم به «تل دامنی» بر پا شده بود، قبل ازآن برای مدت چند سال در زیر "چادر" و" کپر" زندگی می‏کردند، آهسته آهسته با خشت و گل خانه درست کردند، به مرور زمان جمعیت زیاد شد، متناسب باآن روستا نیز به آرامی خود رابه سمت بالا کشید. جمعیت این روستا درحال حاضر 281 نفر گفته شده است که درقالب 58 خانوارزندگی می‏کنند.

تا قبل از اصلاحات ارضی سهم مالک 25 درصد در زمان سردار احتشام و 33 درصد در زمان حاج امر اللّه  قره قانی و سلیمان خان امینی بود. اراضی «چم کنگری» در سال 1347 (هش) با اصلاحات ارضی برخورد کرد، 3 دانگ ازاملاک تقسیم به نسبت شد، 3 دانگ دیگر را زارعان از مالک‏ها طی قسط 12 ساله خریدند. بدین ترتیب تمام زمین «چم کنگری» به زارعان برگشت.

اراضی روستای چم کنگری هم از چشمه ی «گرمه» حق آبه دارد، هم از رودخانه‏ی «کُر». جوی آب منشعب از رودخانه ی کُر» در سال 1341 (هش) توسط آقایان رضا عباسی و علی عباسی حفرشد. تا آن موقع از این صحرا محصول زیادی برداشته نمی‏شد، سالانه مقدار محدودی نخود، عدس، گندم و جو کشت می‏شد که به زحمتش هم نمی‏ارزید، تمام صحرا خالی و بیابان بود. لکن با احداث این کانال آبی وضعیت روستا به یک باره دیگر گون شد .

گرچه صحرای «چم کنگری» از آن سرسبزی و شادابی روستاهای پایین‏تر برخوردار نیست، لکن دامداری در این روستا رونق شایان دارد، هر یک از خانواده‏ها یک چند رأس دام سبک و سنگین نگهداری می‏کنند. «چم کنگری» از امکانات اولیه ی زندگی شامل آب لوله کشی‏بهداشتی، روشنایی برق، خانه ی بهداشت و مخابرات برخوردار است.  یک باب مسجد جدید الاحداث دارد و دارای یک باب مدرسه ی ابتدایی به نام شریعتی می‏باشد. این روستا از همان سال‏های نخستین، دارای حمام عمومی بود ه است .

 اکثریت ساکنین روستای «چم ‏کنگری» ازطایفه ی ترک قره قانی شامل دو تیره‏ی "غریب لو " و ساریخانی  هستند، 5 خانوار با فامیل «صادقی» از بوگر و 3 خانوار با فامیل «عباسی» از " تنگ براق " نیز درآن جا ساکن  هستند. بوگرها از اعقاب «حاج زیاد خان بوگر» می‏باشند که در زمان مالکین سر ممیز مالکین بود.  بعد از اصلاحات ارضی سهم مالک این جا را خرید و فرزندانش در این محل سکونت دارند. آن‏ها بعد ازآب گرفته گی محل شان از«کهمین» به این جا آمده‏اند، فامیل عباسی نیز از فرزندان همان رضا عباسی اجاره دار اول این روستا هستند.  

           محمد علی صادقی بوگر و فرزندش یدالله

امروزه «چم کنگری» رو به پیش رفت است، زیرا مانند تمام روستاهای «پل به بالا» به امور باغ داری رو نموده‏است. علاوه براین: بزرگ ترین سرمایه ی مردم روستاهای " پل به بالا " تحصیلات فرزندان شان می‏باشد، عده ی زیادی ازآن‏ها درپرتو همت وتلا ش تحصیلی به مدارج عالی رسیده‏اند .

 تاکنون از روستای جدید التأسیس «چم کنگری» افراد زیادی در ادارات و ارگان‏های حساس دولتی از قبیل آموزش و پرورش، صدا وسیما، سپاه پاسداران، ارتش ونیروی انتظامی مشغول خدمت شده اند، هر یک دارای رتبه‏های بالا می‏باشند. یکی ازافراد شاخص این روستاجناب «عبدالرّضا اتحادپور» ریاست کنونی اداره ی آموزش وپرورش «کامفیروز» می‏باشد. اودربهارسال 1383 موفق شد مسابقات پنجگانه ی قرآن کریم شمال استان را دربخش «کامفیروز» برگزارنماید. جناب اتحاد پور دردور قبلی انتخابات شوراها، کاندیدای عضویت درشورای شهر «شیراز» بود، که دربین مجموع کاندیداها جزء 30 نفر اول قرارگرفت. 

 در«چم کنگری» یک هیأت عزاداری به نام اباالفضل العباس (ع) وجود دارد که از همان سال‏های نخست تأسیس این روستا امور عزاداری سید الشهدا (ع) را برگزار می‏کرده است. مسئولین این هیأت عبارتند از حسین صادقی، گودرز قره قانی، داریوش محمدی، مهر علی عباسی، عطاءاللّه قره قانی و عزت اللّه قره قانی .بنا به گفته ی اشخاص فوق در سال‏های نخست تأسیس روستا که اعتقادات مردم محکم بود، در ایام عزاداری امام حسین (ع) به خصوص در شب و روز تاسوعا و عاشورا هیچ کس به سرکار نمی‏رفت، هیچ کس در منزل چیزی ذخیره نمی‏کرد، حتی خانواده‏ها شیر و تخم مرغ خود را برای امام حسین (ع) نذر می‏کردند، در شب‏های تاسوعا و عاشورا آتش روشن کرده و تا صبح دراطراف آن به عزاداری می پرداختند، هیچ کس نمی‏خوابید، زیرا همه اعتقاد داشتند که در این شب‏ها و روزها خواب حرام است و گناه عظیم دارد.

زایران چم کنگری در مشهد مقدس (1354) زیادخان بوگر و لشکر قره قانی در عکس دیده می شوند.