قرن بیستم را به حق باید قرن پلیمر ها نیز دانست ، محصولات پلیمری از لحاظ حجمی در سال 1990 بر حجم محصولات آهنی فایق آمد و پیش بینی می شود که در قرن حاضر ، از لحاظ وزن نیز بالاتر رود . صنایع ساختمان بزرگترین مصرف کننده موادّ پلیمری ، 25 تا 30 درصد از کلّ پلیمر ها را مصرف می کند .

یکی از مواردی که در ساختمان به وفور استفاده می شود بتن است . این مادّه به دلیل هزینه پایین تولید ، راحتی استفاده و استحکام فشاری ، یکی از موادّ پرمصرف در سازه هاست ولی به دلیل نقایصی که دارد ( نقایصی چون : 1 – تخریب یخ زدگی و ذوب 2 – تخریب پذیری توسّط موادّ شیمیایی خورنده 3 – استحکام کششی کم   4- دیرپخت بودن و …. ) همزمان با تولید این مادّه ، ترکیب آن با فولاد ( مسلّح کردن بتن )‌ و ایجاد خاصیّت تاب خمشی مطرح شد و از همان موقع ، استفاده از موادّ و ترکیبات شیمیایی ، برای بهبود خواصّ آن مورد توجّه قرار گرفت . حاصل تحقیقیاتی که در این زمینه صورت گرفت این نتیجه را در بر داشت که جایگزینی مناسبی ، با موادّ پلیمری انجام شده است و با به کارگیری آنها به روش های مختلف ، خواصّ بتن ارتقا می یابد . ( این تحقیقات بیشتر در ژاپن ، آمریکا و روسیه انجام شده است ) . در این رابطه خانواده بتن های پلیمری ، بهترین خاصیّت ها را از خود نشان دادند . خواصّ این نوع بتن ، برتر از بتن های سیمانی بود و گاهی خواصّ
منحصر به فردی از خود نشان می دهد . با توجّه به ‌نیاز بیشتر به استحکام در سازه ها و برتری های این نوع بتن ، بتن پلیمری مورد علاقه دانشمندان واقع شد و با وجود آنکه مدّت زیادی از اختراع آن نمی گذرد و علیرغم قیمت بالایی نیز که داراست مورد استقبال روزافزون قرار گرفته است . بتن های پلیمری از حدود سال 1950 وارد بازار شده اند و پیش بینی می شود در طیّ دهه پیش رو ، مصرفشان 10 برابر شود . کاربرد این نوع پلیمرها به دو شاخه استفاده جامد و استفاده غیر جامد تقسیم می شود .
در حالت جامد محصولات پلیمری به جای فولاد جایگزین می شوند و بتن را مسلّح می کنند که در این حالت ، پلیمر به صورت رشته ، شبکه و یا میلگرد در بتن استفاده می شود . در حالت غیر جامد با تزریق پلیمر های پودری و مایع ، در دوام بتن بهبود حاصل می شود .

در کشور ما کار خاصّی روی بتن پلیمری صورت نگرفته است و هنوز در سطح یک موضوع تحقیقاتی برای دانشجویان
باقی مانده است ، موضوعی که منابع تحقیق آن نیز غالباً خارجی هستند .

بتن های پلیمری ( Polymer Concrete )  حالت جامد :

اکثر موادّ و مصالح طبیعی به دلیل ناپیوستگی های سطحی و ترکیباتی که در خود دارند ، دارای مقاومت لازم برای تحمّل
تنش های زیاد نیستند و لازم است تا با موادّ دیگری مسلّح شوند . دانشمندان به دنبال موادّی هستند که در ضمن مسلّح کردن بتن ، دارای وزن کمتر ، مقاومت بیشتر در برابر عوامل جوّی ، رفتار بهتر در بارگذاری های متناوب باشد و بتواند مقاومت خود را در دماهای بالا مثل دمای کوره حفظ کند و …..از این قبیل.

 یکی از مشهورترین این مصالح ، کامپوزیت های پلیمری می باشند . اوّلین باری که کامپوزیت ها در بنا استفاده شد در زمان جنگ جهانی دوّم بود . در آن زمان بر روی ساختمان هایی که باید رادار نصب می کردند ، استفاده از سازه های فلزّی و یا حتّی بتن آرمه ، مشکل ایجاد می کرد ، با مسلّح کردن بتن توسّط کامپوزیت های بتنی ، این مشکل برطرف شد . همچنین در همان بحبوحه جنگ بعضی از قسمت های هواپیماهای جنگی را از پلی استرهایی که با رشته های شیشه تقویت شده بودند
می ساختند .

در ساختمان های مسکونی از کامپوزیت هایی با فیبر شیشه ای یا پلی استر استفاده می شد . (‌ سازه کامپوزیتی GPR ) ، دو ساختمان استثنایی با سازه کامپوزیتی ساخته شده است که یکی سازه گنبدی شکل در بن غازی (‌ 1968 )‌ و دیگری سقف فرودگاه دبی ( 1972 )‌ است که تأثیر محسوسی بر استفاده از این نوع سازه ها داشته است .

اکثر این سازه ها دارای سازه اصلی بتن مسلّح بود و برای ساخت پانل ها از GPR (Glass Polymer Reinforced )  بهره می برد ، همانند سازه قوسی فضاکار زمین فوتبال شهر منچستر (‌1980 ) ، مهمّترین کاربردهای GPR به قرار زیر است :

1-    ساختمان هایی که تحت اثر خوردگی شدید هستند .

2-     سازه های پیشرفته رادارها .

3-    ساختمان هایی که کنترل کیفیّت آنها مهم است .

4-    ماهواره ها .

5-    آنتن های بزرگ .

نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا، به‌عنوان جایگزینی مناسب برای فلزات و پلیمر های مورد استفاده در دندان‌ها، ریشه دندان‌ها و استخوان‌های تخریب شد? فک و ... در دانشگاه علم و صنعت ایران سنتز شد.
به گزارش سانا، مشکل اساسی سرامیک‌هایی‌ که جایگزین دندان‌ها، ریشه دندان‌ها، استخوان‌های تخریب شده فک و ... می‌شوند، استحکام و چقرمگی پایین آن ها است، لذا سنتز و استفاده از نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا با توجه به دارا بودن خواص مکانیکی مناسب، ضروری به‌ نظر می‌رسد. آقای مهدی ابراهیمی بسابی، یکی از کاربرد های عمده دیگر این نانو کامپوزیت را کاربری در ابزارهای برشی عنوان کرد و افزود: "ابزار برشی تهیه شده از نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا، دارای عمق و طول عمر بیشتری نسبت به ابزار برش آلومینایی بوده، که این امر ناشی از حضور زیرکونیا به عنوان فاز چقرمه در زمینه آلومینا است. همچنین نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا به دلیل زیست‌سازگاری و مقاومت عالی در برابر سایش و خنثی بودن آلومینا از نظر شیمیایی، خصوصیات زیستی مناسبی از خود نشان می‌دهد".
مهندس ابراهیمی و همکارانش که در دانشگاه علم و صنعت ایران موفق به سنتز این نانوکامپوزیت به‌روش مکانیکی شده‌اند، در مورد چگونگی سنتز نانوذرات آلومینا زیرکونیا گفت: "ابتدا کلرید آلومینیم، کلرید زیرکونیم و اکسید کلسیم را به‌عنوان مواد اولیه مخلوط کرده و مخلوط حاصل را به‌وسیل? آسیای پرانرژی، تحت کار مکانیکی قرار دادیم. پس از انجام کار مکانیکی و عملیات حرارتی در دماهای پایین با انجام واکنش میان مواد اولیه، نانوذرات آلفا آلومینا و زیرکونیا با ساختار مکعبی، درون زمین? نمک کلرید کلسیم تشکیل گردید".
گفتنی‌است نانوآلیاژ تهیه شده، مقاومت مناسبی در برابر خوردگی در اثر بخار آب و ترکیبات خورنده‌ای نظیر اتیلن گلیکول، اسید سولفوریک، اسید فسفریک و سود، از خود نشان می‌دهد. جزئیات این پژوهش که با همکاری دکتر جعفر جوادپور، دکتر حمیدرضا رضایی و دکتر مسعود گودرزی انجام شده، در مجله Advances in Applied Ceramics (جلد107، صفحات 321-318، سال 2008) منتشر شده‌است.