حدیث (1) لقمان حکیم علیه السلام :

یا بُنَىَّ لاتَعدُ بَعدَ تَقوَى اللّه  مِن اَن تَتَّخِذَ صاحِبا صالِحا؛

فرزندم! بعد از تقواى الهى، از گرفتن دوستِ شایسته نگذر.

الاخوان، ص 110، ح 25

حدیث (2) امام على علیه السلام :

خَیرُ اِخوانِکَ مَن دَعاکَ اِلى صِدقِ المَقالِ بِصِدقِ مَقالِهِ وَ نَدَبَکَ اِلى اَفضَلِ العمالِ بِحُسنِ اَعمالِهِ؛

بهترین برادرانت (دوستانت)، کسى است که با راستگویى اش تو را به راستگویى دعوت کند و با اعمال نیک خود، تو را به بهترین اعمال برانگیزد.

غررالحکم، ح 5022

حدیث (3) پیامبر صلى الله علیه و آله :

مَن اَرادَ اللّه  بِهِ خَیرا رَزَقَهُ اللّه  خَلیلاً صالحِا؛

هر کس که خداوند براى او خیر بخواهد، دوستى شایسته نصیب وى خواهد نمود.

نهج الفصاحه، ح 3064

حدیث (4) لقمان حکیم رحمه الله :

یا بُنَىَّ اتَّخِذ أَلفَ صَدیقٍ وَأَلفٌ قَلیلٌ وَلاتَتَّخِذ عَدُوّا واحِدا وَالواحِدُ کَثیرٌ؛

فرزندم هزار دوست بگیر که هزار دوست هم کم است و یک دشمن مگیر که یک دشمن هم زیاد است.

بحارالأنوارف ج13، ص413، ح4

حدیث (5) رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

اَلجَلیسُ الصّالِحُ خَیرٌ مِنَ الوَحدَةِ، وَالوَحدَةُ خَیرٌ مِن جَلیسِ السّوءِ؛
هم نشین خوب، از تنهایى بهتر است و تنهایى از هم نشین بد بهتر است.

امالى طوسى، ج1، ص535، ح1162

حدیث (6) امام على علیه السلام :

مَن لَم یُقَدِّم فِى اتِّخاذِ الإِخوانِ الاِعتِبارَ دَفَعَهُ الاِغتِرارُ إِلى صُحبَةِ الفُجّارِ؛
هر کس در انتخاب برادران (دوستان) امتحان را مقدم ندارد، فریب خوردگى او را به مصاحبت با بدکاران مى کشاند.

غررالحکم، ج5، ص398ف ح8922

حدیث (7) امام على علیه السلام :

خَیرُ إخوانِکَ مَن دَعاکَ إلى صِدقِ المَقالِ بِصِدقِ مَقالِهِ وَ نَدَبَکَ إِلى أَفضَلِ العمالِ بِحُسنِ أعمالِهِ؛
بهترین برادرانت (دوستت)، کسى است که با راستگویى اش تو را به راستگویى بخواند و با اعمال نیک خود، تو را به بهترین اعمال برانگیزد.

غررالحکم، ج3، ص434، ح5022

حدیث (8) امام صادق علیه السلام :

لا یَنبَغى لِلمَرءِ المُسلِمِ أَن یُواخىَ الفاجِرَ وَلاَ الحمَقَ وَلاَ الکَذَّابَ؛
سزاوار نیست که مسلمان با بدکار و احمق و دروغگو رفاقت کند.

کافى، ج2، ص640، ح3

حدیث (9) رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

ثَلاثَةٌ تُخلِصُ المَوَدَّةَ: إِهداءُ العَیبِ، وَحِفظُ الغَیبِ، وَالمَعونَةُ فِى الشِّدَّةِ؛
سه چیز دوستى را یکرنگ مى سازد: هدیه کردن عیب هاى یکدیگر، در غیبت دوست پاس خاطر او را داشتن و بدگویى نکردن و یارى رساندن در سختى.

تنبیه الخواطر، ج2، ص121