در اواخر بعد از ظهر 31 دسامبر سال 2005 ، دکتر مایکل دبیکی Michael E. DeBakey 97 ساله در خانه‌اش در هوستون مشغول کار روی یک مقاله بود. ناگهان درد شدیدی در بالای سینه و بین دو کتفش احساس کرد ، درد بعدا به گردنش منتشر شد.
دکتر دبیکی که یکی از مشهورترین جراحان قلب در تاریخ محسوب می‌شود ، احساس کرد ظرف چند ثانیه قلبش از کار خواهد افتاد. دکتر دبیکی در مورد شرایطش در آن زمان چنین می‌گوید :
«برایم پیش نیامده بود که به 911 یا پزشکم تلفن کنم. احمقانه است ، وقتی این حادثه برای من رخ داد ، حس کردم زندانی سینه‌ام شده‌ام. درد غیرقابل تحمل بود. در آن هنگام با خودت فکر می‌کنی چه کاری می‌توانی برای تسکین دردت انجام دهی. درد آنقدر شدید است که آدم می‌خواهد ایست قلبی را به عنوان تنها راه خلاص شدن از آن درد عذاب‌آور قبول کند.»
ولی وقتی قلب دکتر دبیکی به ضربان ادامه داد ، وی مشکوک شد که نکند حمله قلبی نداشته. او معاینات و چک‌آپ‌های دوره‌ای انجام داده بود که ، خطری برای حمله در وی پیدا نکرده بودند. در این هنگام بود که دکتر دبیکی مشکوک شد که دچار دیسکشن آئورت شده است. در واقع هیچ کس به اندازه دکتر دبیکی در جهان یافت نمی‌شد که صلاحیت چنین تشخیصی را داشته باشد ، چرا که زمانی که وی جوان بود برای نخستین بار روش جراحی برای ترمیم دیسکشن آئورت ابداع کرده بود. از آن زمان تا کنون این جراحی دست کم 100 هزار بار در سراسر دنیا انجام شده است.
در آن هنگام که دکتر دبیکی دچار درد شده بود ، خانم دبیکی و دخترش الگا ، در منزل نبودند ، آنها وقتی به منزل برگشتند دیدند دکتر روی تخت نشسته ، وی نخواسته بود به آنها بیماری‌اش را اطلاع دهد، وی به همسر و دخترش دروغ گفت و ادعا کرد که بعد از خواب دچار کشیدگی عضلانی شده است.
«نمی‌خواستم کاترین را از تشخیص خودم آگاه کنم ، چون در این صورت او متوجه می‌شد من به زودی خواهم مرد.»
همسر دکتر دبیکی از دو نفر از دوستان و همکاران وی خواست که منزل بیایند ، آنها هم بعد از صحبت با دکتر دبیکی به دیسکشن آئورت شک کردند ، و تشخیص دادند که او به سی‌تی اسکن و کارهای تصویربرداری دیگر نیاز دارد ، ولی دکتر دبیکی تا 3 ژانویه با این کارها موافقت نکرد. بعد از اینکه اقدامات رادیولوژیک انجام شد معلوم شد که دکتر دبیکی نوع 2 دیسکشن آئورت را بر اساس سیستم طبقه‌بندی دیسشکن آئورت دارد ،همان سیستم طبقه‌بندی‌ای که خود دکتر دبیکی به وجود آورده بود. به ندرت شخصی می‌تواند از چنین نوع دیسکشنی جان سالم به در برد.
در طی 50 سال گذشته ، دکتر دبیکی توانسته شیوه جراحی قلب را به کلی تغییر دهد. او جزو نخستین کسانی است که عمل بای‌پس شریان‌های کرونری قلبی را انجام داده است. دکتر دبیکی توانسته چندین نسل از جراحان را در کالج پزشکی Baylor پرورش دهد و موفق شده بیش از 60 هزار بیمار را مورد عمل جراحی قرار دهد. وی در سال 1996 با درخواست بوریس یلتسین به مسکو رفت تا عمل جراحی بای‌پس وی را انجام دهد.
اما در آن بعد از ظهر ، دکتر دبیکی با تجربه جدیدی روبرو بود ، او در جایگاه یک بیمار مبتلا به دیسکشن آئورت قرار گرفته بود.
اما داستان بهبود دکتر دبیکی به این سادگی‌ها هم نبوده است ، چرا که خود وی تا اواخر ماه ژانویه از بستری شدن در بیمارستان امتناع کرد. او واهمه داشت که انجام این عمل با توجه به شرایط سنی‌اش وی را از لحاظ ذهنی یا بدنی علیل کند. به گفته خودش :«ترجیح می‌دادم بمیرم.»
او تصمیم گرفت در خانه مراقبت‌های پزشکی دریافت کند. در طول ساعات شبانه‌روز پزشکان بارها با منزل وی تماس می‌گرفتند تا مطمئن شوند فشار خون وی از حد معینی تجاوز نمی‌کند تا منجر به پاره شدن آئورت نشود. پرستاران غذا و نوشیدنی وی را کنترل می‌کردند. وی گاهگاهی به بیمارستان برده می‌شد تا تصویربرداری‌های مختلف رویش انجام شود.
در روز ششم ژانویه وی اصرارکرد که برای ارائه مقاله‌اش به آکادمی پزشکی ، مهندسی و علوم تگزاس برود ، آکادمی‌ای که خودش از اعضای مؤسس آن بود. برندگان جایزه‌های نوبل از اعضای این مجمع بودند. دکتر دبیکی به این جلسه رفت و به هر ترتیب بود ، مقاله‌اش را قرائت کرد ، سرجایش نشست تا به مقاله بعدی گوش کند که تصادفا درباره خطرات کشنده آنوریسم آئورت بود. سرانجام وی در ضیافت نهار آکادمی شرکت کرد و به خانه برگشت.
دکتر لوبه Loebe یکی از کسانی که در اولین شب بیماری به منزل دکتر دبیکی آمده بود می گوید :«او اتوریتی زیادی دارد ، طوری که نمی‌شود جلوی وی ایستاد و گفت باید چه کاری انجام دهد.»
ولی با گذشت زمان پزشکان دیگر نمی‌توانستند فشار خون دبیکی را به درستی کنترل کنند ، تغذیه وی بد شده بود ، تنفس‌های کوتاه پیدا کرده بود ، کلیه‌هایش نارسا شده بود و مایع در فضای پریکاردیال جمع شده بود که مطرح‌کننده این مسئله بود که آنوریسم در حال نشت است.
سرانجام در 23 ژانویه وی رضایت داد در بیمارستان بستری شود. تصویربرداری‌ها نشان دادند ،اندازه آنوریسم زیاد شده و از 5.2 سانتیمتر در 3 ژانویه به 6.6 رسیده است. پزشکان سی‌تی اسکن را به وی نشان دادند و جراحی را پیشنهاد کردند ولی باز دکتر دبیکی اصرار کرد که چند روز بعد مجددا ارزیابی شود.
در 9 ژانویه اندازه آنوریسم به 7.5سانتیمتر رسیده بود ، دکتر دبیکی ناهشیار شده بود و نزدیک مرگ بود. به وضوح باید کاری انجام می‌شد. در اوایل ژانویه وضعیت سلامتی وی بدتر شده بود و ناهشیار هم شده بود. اینجا بود که همکار و همراه 40 ساله وی دکتر جورج نون George P. Noon تصمیم گرفت به عنوان تنها راه درمان ، به جراحی روی آورد.
اما متخصص بیهوشی بیمارستان از بیهوش کردن این بیمار مشهور خودداری کرد ، زیرا که تا به آن روز چنین جراحی‌ای روی شخصی با آن سن و با آن وضعیت سلامتی انجام نشده بود. به علاوه دکتر دبیکی ورقه‌ای امضاء کرده بود که انجام CPR و جراحی روی خود را ممنوع کرده بود.
منبع : http://www.daneshju.ir
تاریخ : چهارشنبه 87/10/25 | 12:45 عصر | نویسنده : مهندس سجاد شفیعی | نظرات ()
