-اگر دوستی ها نبود، دشمنی ها، دنیا را جهنم می کرد.
- هرکسی اظهار دوستی با تو کرد، تا امتحانش نکرده ای، او را به دوستی نپذیر.

-دوستی را که به عمری فرا چنگ آرند
نشاید که به یک نفسش بیازارند
سعدی

-آنان که سفها و نادانان را به دوستی گیرند، خوار و بی مقدار شوند.
- آن که با تو درِ دوستی می زند، باوی ره دوستی گیرکه این گونه دوستی پایدارتر است.
- اگر دوستت مرتکب خطایی شد، از دوستی او صرف نظر مکن؛ زیرا انسان در معرض خطاست.
- برای اینکه دوست پیدا کنی، باید خود را لایق و آماده دوستی باربیاوری.
- بگذار دوستی کم کم به اوج خود برسد؛ اگر این رسیدن، برق آسا باشد، ناگهان از نفس می افتد و متوقف می شود.
- بهترین دوست تو آن کس است که عیب های تو را نزد تو هدیه فرستد.
- پرسیدم: دوست بهتراست یا برادر؟ گفت: دوست، برادری است که انسان مطابق میل خود انتخاب می کند.
- چنانچه شفای بدن با دوا باشد، نشاط و بقای نفس نیز با دوستان بود؛ پس زیاد گردانید دوستان خود را.
-هنگام انتخاب دوست همواره بکوشید کسانی را که شایسته تر و فاضل ترند، رفیق خود سازید، تا در سایه کیمیای مصاحبت و اخلاق و فضیلت آنها مس وجود شما زرشود.
- دوستی حقیقی مانند نهالی است که در کوهستان بروید، به مجرد اینکه ریشه های خود را به سنگ های صخره کوه متصل کرد، دیگرطوفان های سخت و بادهای تند قادر به کندن آن نخواهند بود.
- دوست، کسی است که من با او می توانم صمیمی باشم و نزد او با صدای بلند فکر کنم.
- دوستان حقیقی اگر از دیده بروند، از دل نخواهند رفت.
- دوستان دو گونه اند: آنان که همیشه شما را می خندانند، ازایشان خیری نخواهید دید؛ دیگر آنان که عیب شما را می گویند و شما را به تفکر وامی دارند، قدرایشان را بدانید.
- دوست واقعی، ضعف شما را ستایش نمی کند، بلکه می کوشد قدرت و نیروی شما را بیدار سازد.
- دوستانی که در هنگام برگشت روزگار، با انسان همراهی کرده اند، فراموش شدنی نیستند.
- دوستی اگربه خاطر جلب منفعت باشد، دوستی نیست، بلکه تجارت است.
- دوستی دیرینه مثل اسناد کهنه است؛ قدمت تاریخی، آن را قیمتی تر می کند. دوستِ همه کس، دوست هیچ کس نیست.
- دوستی نعمتی گران بها است، خوشبختی را دو برابرمی‌کند و بدبختی را تخفیف می دهد.
-دوست حق گله گزاری از دوست را دارد. گله گزاری دلیل دوستی و علاقه به دوام روابط است.
- دوستان واقعی در خدمتگزاری و فداکاری در حق هم، رقیب و حریف یکدیگرند و هیچ پاداشی نمی خواهند.
-دوست، آن است که در هنگام مصیبت از کنارانسان نرود.
-دوستی برپایه تقوا پایدار است و همین که این پایه لغزید، بنای دوستی واژگون می شود.
-دو دوست، مثل دو دستند که آلایش یکدیگر را می شویند.
-دوست حقیقی آن است که پشت سر دوست هم راستگو باشد.
-دوستان، یک نفس اند، فقط جسم های ایشان از هم جداست.
-کسانی که دوستی را از زندگی شان حذف می کنند، مثل آن است که آفتاب را از عالم بردارند.
-کسی که دوست خوبی دارد، احتیاج به آیینه ندارد.
-گشادن عقده های درون در پیش دوستان دو اثردارد: یکی آنکه شادی را دو برابر می کند و دیگرآنکه غم را دو نیم می سازد.
- نشان دوست نیکو آن است که خطای تو را بپوشاند و تو را پند دهد و رازت را آشکارنکند.
- هرگاه خواستی با کسی دوستی کنی، پیش از هرچیز ببین که فهم او چه اندازه است، نیک و بد را درچه می داند، افتخار و اهانت را چه می شمارد و نیک بختی و بدبختی از نظر او درچه چیز است؟! (1)

پی‌نوشت‌ها:

1.نک: غلامحسین ذوالفقاری، رهنمون، صص 354 – 372؛ حبیب الله شاملویی، بزرگان چه گفته اند؟ ص 156...