پژوهشگران سوئیسی روش جدیدی برای ساخت نانوذرات شیشه بوروسیلیکاتی ابداع نموده‌اند. این نانوذرات برای کاربرد در سیستم‌های میکروسیالاتی، نسبت به نانوذرات پلیمری یا نانوذرات شیشه‌ای سیلیکاتی، در مقابل نوسانات دمایی و محیط‌های نامناسب شیمیایی پایداری بیشتری را از خود نشان می دهند.
همچنین دامنه کاربرد این نانوذرات قابلیت توسعه به کاربردهای نوری، الکترونیک و زیست‌پزشکی را نیز دارا می باشد. بطور کلی، نانوذرات با توجه به بالا بودن نسبت سطح به حجم، حامل‌های بالقوه و بسیار قابل توجهی برای آنتی‌بیوتیک‌ها، داروها یا مواد شیمیایی مورداستفاده در آزمایش‌های تشخیصی، دارورسانی هدفمند، یا برای کاتالیزکردن واکنش‌های شیمیایی می‌باشند.
متاسفانه، نانوذرات زمانیکه در معرض دماهای بالا، بعضی مواد شیمیایی، یا حتی آب یون‌زدایی‌شده قرار می‌گیرند، یا متلاشی شده و یا به یکدیگر می پیوندند و بنابراین کاربردهای آنها محدود شده است. با استفاده از شیشه بوروسیلیکاتی (پیرکس) به جای شیشه سیلیکاتی یا پلیمرها، می‌توان به این محدودیت‌ها غلبه کرد؛ ولی ساخت این نانوذرات به علت ناپایداری مواد اولیه اکسید بور، تاکنون ممکن نبوده است.
گروهی از پژوهشگران EPFL، به راهنمایی پروفسور مارتین گیجز، روش جدیدی برای ساخت و تعیین مشخصات نانوذرات شیشه بوروسیلیکاتی توسعه داده‌اند. علاوه بر کاربردهای زیست‌پزشکی، نانوذرات جدید می‌توانند در تولید افزاره‌های باندگپ نوری با کنتراست نوری بالا، عوامل کنتراست برای میکروسکوپ مافوق‌صوت یا فیلتراسیون شیمیایی توسط غشاء‌ها نیز دارای کاربرد باشند.
این محققان نتایج خود را در مجله Nature Nanotechnology منتشر کرده‌اند.
