دژ کردک
به روایت حاج طهماسب طاهری
اندکی بعد از سه راهی «عباس آباد» در انتهای یک جاده ی فرعی به طول یک کیلومتر، درناحیه ی چپ، روستای کوچک «دژکردک» واقع است. این روستا در جوار یک چشمه ی به همین نام، در دامنه ی کوه قرار گرفته است. نام این روستا برگرفته از «دژکرد» - «سرحدچهاردانگه» میباشد، زیرا از نظر ژئوگرافی شباهت نزدیک با آن محل دارد. بنابراین «ک» دژکردک از ادات تصغیر بوده و منظور از آن «دژ کردکوچک» میباشد. بنیان گذار و بزرگ این روستا حاج طهماسب طاهری است که تا هنوز در قید حیات بوده و در مورد مراحل انعقاد نطفه و تولد این روستا چنین میگوید:
«بیش تر اراضی این محل در اصل دیمی بود وکم تر آبی است. مالک اصلی این محل " مهدی خان جوانمردی شیرازی " بود. تا سنه 1333 (هش) هیچ آبادی در این جا وجود نداشت، تا آن موقع ما در روستای جدید التأسیس «عباس آباد» مینشستیم، روی همان اراضی کار میکردیم، در آن سال یک مختصر نقاضتی بین ما و مرحوم حاج بابا جان کدخدای «عباس آباد» پیش آمد، در نتیجه ما به دنبال اجاره ی اراضی جدید میگشتیم که با مهدی خان جوانمردی مالک این جا برخورد کردیم؛ مهدی خان یک خانه در " بیلو " هم داشت، چون زنش بیلویی بود. غالب اوقات هم ساکن " بیلو " بود، میشد او را در " بیلو " دید.»
«در آن جا انبار و انبار دارداشت، وقتی من به اتفاق دو نفری دیگر به نامهای مرحوم حاج اللّه داد و باباقلی، با مهدی خان درباره ی اجاره ی این زمینها صحبت کردیم، دیدیم که او مایل است تاکسانی باشند که این اراضی را آباد کنند، تا سالانه یک چیزی هم به دست او بیاید، این زمینها هم چنان یاوه بود، هیچ حاصلی از آن برداشت نمیشد، گاه وگداری بیلوییها آن را میکاشتند، مقداری کمی گندم وعد س بر میداشتند، سالهای ناامنی بود، اگر در بعضی مواقع کم و بیش کشت هم میشد، درست نگهداری نمیشد، درست جمع آوری نمیشد، اغلب گلههای ترکها میچریدند.»
«فصل پاییز بود، ما سه نفر با مهدی خان جوانمردی قرار داد بستیم که از محصولات آبی 3 سهم مال ما و دو سهم مال اوباشد، از محصولات دیمی نیز 4 سهم از ما، یک سهم از او باشد. چند نفر شامل محمد آقا جوانمردی، پسر برادرش، قربان زاهدی وخسرو زاهدی از «مشهد بیلو» هم به عنوان شاهد پای قرار داد را امضاکردند. از فردای آن روز آمدیم سرزمینها تا آب را برای کشت پاییزی ببندیم، برادرم عوض و پسر عمویم حاج اللّه داد نیز بامن همراه بودند، دیدیم در یک گوشه ی زمین یک مقداری کمی سبزی کاری به چشم میخورد، که ظاهرا لوبیا بود، آب چشمه رابه روی آن بسته بودند، لکن هیچ کس در آن اطراف دیده نمیشد، ما آب را برگرداندیم روی زمینها و مشغول آب یاری شدیم.»
« پس از ساعتی آب قطع شد، رفتیم به سربند تا ببینیم جریان چیست، دیدیم که کسی آب را مجددا به همان لوبیا بسته، ولی خودش معلوم نیست، ما دوباره آب را به جوی خودمان برگرداندیم ودر همان حوالی پشت یک صخره سنگ پنهان شدیم، چند دقیقهی گذشت، دیدیم یک شخصی سبیل کلفت در حالی که بیلی هم به روی شانه داشت، آمد، به اطرا ف نگاه کرد وما را ندید، یک بار اللّهم صل علی محمد و آل محمد گفت و آب را بست و رفت. بازهم ما آب را به جوی خودمان برگرداندیم ودقایقی پشت همان سنگ پنهان شدیم، تا آن شخص دوباره آمد و به اطراف نگاه کرد، باصدای بلند گفت: تو به من بگو که انسی، جنی، پریء... هر چه هستی خودت را معرفی کن تا بدانم جریان چیست؟»
«ما باز هم چیزی نگفتیم، او کمی دو دل و نگران بود، تا این که تصمیم گرفت آب را به لوبیای خودش برگرداند، این دفعه ما حاج اللّه داد را فرستادیم تا نگذارد آن شخص آب را به زمین خودش ببندد. دو نفر با هم در گیر شدند، مرحوم حاج اللّه داد آن شخص را بلند کرد و به زمین زد، ما از جای خود حرکت کرده و میانجی گری کردیم، نگذاشتیم تا او رازیاد بزند، حاج اللّه داد را از روی آن شخص بلند کردیم که در همان لحظه مهدی خان از کوه در حال پایین آمدن بود، او تفنگ بر دوش داشت وبرای شکار کبک به کوه رفته بود. آن شخص تا چشمش به مهدی خان خورد، احساس امید و قدرت کرد و گفت الان میروم پیش مهدی خان تا پوست سرتان را بکند، او هم به طرف مهدی خان دوید، ما هم به سوی مهدی خان دویدیم، اما ما زودتر به مهدی خان رسیدیم، مهدی خان پرسید: چه خبر است؟ ما گفتیم یک نفر در این جا هست که نمیگذارد ما آب را به زمینها ببندیم، یک دروغی هم گفتیم که به تو فحش داده و گفته مهدی خان هیچی نیست، زمین و آب مال من است نه مال مهدی خان.»
«تا آن شخص رسید، ما مهدی خان را حسابی شارژ و سر غضب کردیم، مهدی خان هم بدون این که تحقیق کند، با اسب به دنبال آن شخص راه افتاده واو را گرفت و خوابانید زیر تازیانه، آن چنان زد که حتی دل ما هم برایش سوخت و میانجی گری کردیم، مهدی خان در حالی که او را با تازیانه میزد میگفت: این ... برادر زن من است، چون من خواهرش را به همسری گرفتهام، حال میخواهد اراضی و املاک مرا تصاحب کند، من مالکم، نه این... آن شخص از همین جا فرار کرد و رفت، دیگر برنگشت. زمین ماند برای ما.»
«در همان سال مقداری 250 من بذر کاشتیم، یک روز مهدی خان بر سر راه شکار، سری به ما زد و از مشاهدهی کار ما بسیار خوش حال شد، ما برایش چای درست کردیم و خورد؛ پرسید کار کاشت تان تمام شد؟ گفتیم بلی. پرسید که دیگر نمیتوانید بکارید؟ گفتیم بذر نداریم. گفت خودم بذرش را میدهم، شما بکارید، در همان جا صد من بذر حواله داد به حاج شاه محمد «بزی» که باید این مقدار بذر را از «بزی» به «دژکردک» منتقل میکردیم. در آن زمان ماشین و جاده نبود، من رفتم در «بزی» به حاج شاه محمد گفتم که آن صد من بار را بیاورند در مشهد در منزل خداداد نصیری بگذارند تا ما هر روزه خرده خرده از آن جا بیاوریم، در این جا بکاریم، چون ما در «دژکردک» هیچ آبادی و جای برای نگهداری و سایل نداشتیم، روزها در این جا کار میکردیم، شبها به منزل مان در «عباس آباد» برمی گشتیم.»
«درآن موقع ما 3 جفت گاو داشتیم، با یک رأس الاغ. هر روز صبح از «عباس آباد» حرکت میکردیم، تا 3 راهی «دژکردک» با هم میآمدیم، از آن جا رفقای من با گاوها به طرف «دژکردک» میآمدند، من با خر میرفتم به مشهد و 15 من گندم به نسبت هر جفت گاو 5 من بذر، بار خر کرده، به «دژکردک» میآوردم، هر روز آن 15 من را میکاشتیم.»
«وقتی آن صد من بذر هم تمام شد، دوباره مالک آمد و گفت میتوانید مقداری عدس و نخود هم بکارید؟ گفتیم بلی. با هم رفتیم به " بیلو "، مقدار ده من بذر عدس و ده من بذر نخود از انبار خانه اش در " بیلو " به ما داد و گفت این را هم بکارید. عدس و نخود راهم کاشتیم، بالا آمدند وخوب هم شدند و رسیدند، قبل از این که درو کنیم، گله ی ترکها آمدند و همه را چریدند.»
«تا این که گندم رسید و درو کردیم، خرمن کردیم وکوفتیم، خرمن کوفته را3 بخش کردیم، وسط را خالی گذاشتیم، چون سه نفر بودیم، میخواستیم از هر طرف که باد آمد آن را به باد داده و کاه حاصله را در وسط خرمن جا میدادیم. دراین بین گویا اشخاصی به مهدی خان اطلاع داده بودند که این سه نفر گندمها را در وسط هر 3 خرمن در زیر تودههای کاه پنهان کردهاند، یک روز دیدیم که مهدی خان به اتفاق 5 - 6 نفر بیلویی آمدند سر خرمن و ما مشغول باد دادن خرمن بودیم .»
« دیدیم آن چند نفر به دستور مهدی خان هر یکی یک چار شاخ گرفته و شروع کردند به پس زدن کاهای وسط خرمن، بدون این که بگویند چه میخواهند، ما هم فهمیدیم که آنها به دنبال چه چیزی هستند، اما هیچ نگفتیم، منتظر نشسته واجازه دادیم تا به کار خود ادامه دهند، تقریبا نیمی از کاه را پس زدند و هیچ چیز ندیدند، دست آخر، مهدی خان رو به آن جمعیت کرد و گفت: دیدید روی دروغ گو سیاه است؟ ما به مهدی خان گفتیم که تا آخر همه ی کاها را پس بزنند، تا خوب یقین کنید که ما دزد نیستیم. سرانجام وقتی که خرمن را تقسیم کردیم، مهدی خان صد من اضافی به ما داد و گفت این هم جایزه ی درست کاری تان.»
«همین جریان ادامه داشت تا اصلاحات ارضی پیش آمد، بعد ازآن ما تصمیم گرفتیم تا در این جا آبادی برپا کنیم، این بود که اولین خانه هارا نیز ما 3 نفر ساختیم. در ابتدا «دژکردک» 3 خانوار بود. آهسته آهسته پیش رفت کرد، توسعه یافت تا این که اکنون به 43 خانوار رسیده است. همه ی ما از اهالی «شول بزی» و از فرزندان 3 برادر به نامهای محمد طاهر، محمدظاهر و محمدباقر هستیم. باقر فرزند عوض و او فرزند طهماسب، از بنکوی حاجی بابا جان بزی است. »
محصولات «دژکردک» عبارتند از گندم، جو، عدس، نخودو شلتوک. دا مداری و قالی بافی نیز در این روستا رونقی خوب دارد. این روستا دارای یک باب مدرسه ی ابتدایی و امکانات آب، برق، مخابرات و یک باب مسجد باشکوه میباشد. هیأت عزاداری سیدالشهدا(ع) به مسئولیت آقای نادر طاهری اداره میشود. ورزش نیز درآن جا رواج دارد، در سال 1382 جوانی به نام بهادر طاهری در مسابقات دو و میدانی شهرستان مرودشت حایز رتبه ی اول شد. همین شخص در سال 1380 در شهرستان مذکوردارای مقام سوم و در سال 1383 در «شیراز» به مقام چهارم رسید. هم چنین برادرش در مسابقات دو و میدانی بهمن ماه سال 1382 «کامفیروز» مقام اول را به دست آورد.
