(396 کیلو بایت )

گونه و چانه هم مصنوعی شد

    جراحی زیبایی چانه با هدف ایجاد یک چانه محکم تر استوارتر وزیباتر به کار می رود.  معمولا نیمی از این نوع جراحی به تنهایی صورت می گیرد و گاهی این جراحی با یک جراحی زیبایی دیگر مثل جراحی بینی انجام می شود. این جراحی معمولا به صورت سرپایی  یا در اتاق جراحی بیمارستان صورت می گیرد. جراحی معمولا با بی حسی موضعی و تسکین صورت می پذیرد و همان روز بیمار می تواند بیمارستان را ترک کند.  این جراحی حدودا 30 تا 60 دقیقه طول می کشد.

 در طول عمل جراحی، جراح یک ایمپلنت با سایز و اندازه مناسب برای فک انتخاب کرده تا شکل صورت بهبود یابد و آن را داخل یک کیسه و در جلوی استخوان آرواره قرار می دهد. یک شکاف برای جایگذاری این کیسه که حاوی ایمپلنت است در دهان ایجاد می شود. گاهی نیز شکاف در زیر چانه قرار داده می شود. گاهی پس از عمل جراحی چانه بسته می شود تا حرکت کمتری داشته باشد. بخیه ها در مدت 5 تا 7 روز برداشته می شوند اگر شکاف ایجاد شده در داخل دهان باشد بخیه ها حل می شوند. فرد ممکن است در محل جراحی به مدت چند روز احساس سختی در جویدن داشته باشد. به دلیل این که چانه سخت و در تماس با دندان ها است، دندان ها مانند حالت عادی کار نمی کنند و دهان به اندازه حالت عادی باز نمی شود، مخصوصا اگر جراحی از طریق شکاف داخل دهان (لب داخل بالایی) انجام شده باشد.
  پس از عمل جراحی، خطوط سیاه و آبی در اطراف چانه و گردن دیده خواهند شد. چانه  حداقل تا 2 هفته بی حس خواهد بود (گاهی تا 6 هفته). گاهی نیز بی حسی آن تا 6 ماه ادامه می یابد.
 
 آموزش برای افرادی که تحت جراحی قرار گرفته اند
1- برای مدت یک هفته بین دندان ها را نباید تمیز کنند و یا باید به آرامی تمیز کنند.
2- مسواک به آرامی زده شود و یا از مسواک بچه مسواک استفاده شود.
3-  دهان باید سه تا 4 بار در روز با آب نمک یا نمک یا براکسید  یا آنتی بیوتیک شستشو داده شود.
4- در روز اول غذای مایع و در 5 روز بعد غذای نرم مصرف شود.
5-  6 روز پس از ایمپلنت چانه فرد می تواند به کار برگردد و اما به برای مدت یک هفته نباید ورزش انجام دهید.

ایمپلنت گونه
  اسم تکنیکی این جراحی، ایمپلنت گونه است. این جراحی برای ایجاد خط گونه انجام می شود. این عمل جراحی بیشتر برای بازیگران مرد یا زن و مدل ها که احتیاج به برجستگی گونه برای پرتوافکنی دارند استفاده می شود. این عمل جراحی به صورت دایمی است.  به صورت سراپایی در محل جراحی  یا در اتاق جراحی بیمارستان انجام می پذیرید. این جراحی معمولا با بیهوشی موضعی یا تسکین در حدود 45 تا 60 دقیقه به طول می انجامد. شکاف برای این عمل معمولا یا درون لب بالا و یا پایین پلک پایین انجام می شود. بعد از آن کیسه ایجاد شده، ایمپلنت درون آن گذاشته شده و وارد صورت می شود.
پس از عمل به دلیل بی حسی اعصاب صورت و اعصاب جویدن فرد به طور طبیعی قادر به صحبت کردن نخواهد بود.

مفصل فک و صورت

مفصل Temporomandibolar  مفصلی در فک است که اجازه می دهد دهان باز و بسته شود. این مفصل شبیه مفاصل گوی و کاسه ای است ولی لغزش را هم نیز دارد.
 بخش  گوی، فک Mandibular می باشد و کاسه قسمت تو رفتگی است. یک دیسک بین دو بخش استخوان قرار دارد که به فک اجازه می دهد که در طول حرکت  یا زمانی که دهان باز می شود لغزش داشته باشد. ماهیچه ها مفاصل را با هم نگه می دارند و نیروی لازم برای حرکت فک را فراهم می آورند.

سیستم کامل جایگزینی Tmj چیست؟
  سیستم کامل جایگزینی مفصل فک و صورت ( Tmj ) یک پروتز مفصل «گوی و کاسه» است. ایمپلنت های زیر که سیستم کامل Tmj را می سازند، از مواد عمومی با بیش از 30 سال موفقیت در زمینه جایگزینی مفصل اورتوپدی ساخته شده اند.
1- ایمپلنت Condyle
ایمپلنت Condyle از فلز کبالت – کرونیوم- مولیبد نیوم (Co-Cr-Mo) یا تیتانیوم (Ti-6AL 4V) تولید شده است. هر دو ایمپلنت دارای بخش خشن تیتانیوم است که روی سطح ایمپلنت قرار دارد و با استخوان تماس دارد. فلز Co-Cr-Mo شامل نیکل است.
2- ایمپلنت Fossa
این ایمپلنت شامل پلی اتیلن سخت و پلاستیکی است. Fossa از یک قالب پلی اتیلن تشکیل شده است که دارای پوشش با مقاومت خوب در طول تست مکانیکی است.
3- پیچ ها
هر دو ایمپلنت Condyle و Fossa به وسیله پیچ به استخوان چسبیده اند.

 بیشتر بیماران با مشکلات در زمینه فک و صورت احتیاج به عمل جراحی ندارند. آن ها می توانند با محافظه کاری با یکی از روش های زیر معالجه شوند.
1- رژیم ملایم
2- استفاده از تراشه برای بستن دهان
3- درمان فیزیکی
4- داروهای ضد التهاب
5- آسایش ماهیچه ها
6- داروهای درد ( بی حسی نسبت به درد)
7- درمان دندان
• تنظیمات گاز گرفتگی
• استقرار مجدد
• اصلاح دندان های کج 
تنها بیمارانی که دچار مشکلات «مکانیکی» داخل مفاصل هستند و به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهند ممکن است کاندیدای جراحی باشند.

جراحی های  TMj 
  جراحی های دهانی و Maxillo Facial به طور پایه ای گزینه های زیر را دارند:
• Arthroscopy
• Arthroplasty
• جایگزینی تمام مفاصل
• جایگزینی بخشی از مفاصل
Arthroscopy مرحله ای است که در طی آن یک آندوسکوپ کوچک داخل مفاصل برای تشخیص و درمان تورم و دیسک هایی در یک محل ثابت شده اند   یا جا به جا شده اند به کار می روند. برای مشکلات مهم دیگر وقتی دیسک به صورت بد جایگزین شده است یک Arthroscopy باز برای رفع مشکل به کار می رود ( تعمیر و تغییر موقعیت  یا خارج سازی دیسک) حفظ در مواردی که انحطاط دیسک و Condyle وجود دارد، جایگزینی کامل نیاز است.

  کاندیدهای جایگزینی و کاشت بیمارانی هستند که رشد آنها  به پایان رسیده است و مشکلات TMj را در یکی از حالت های زیر دارند.
• ورم مفاصل، مانند Osteoarthritis، rheumatoid arthritis و یا زخم ورم مفاصل
• Anuylosis ( استخراج غیر نرمال مفاصل)
• مرگ Avascular (مرگ بافت به دلیل کمبود ذخیره خون)
• شکستگی
• تغییر شکل اعضاء
• Neoplasms بی خط (رشد بی خط غیر نرمال بافت)
• بدخیمی
• مفصل با تغییرات بدنه بد
• توسعه غیر نرمالی ها (نقص مادر زادی)

نشانه های کافی برای جایگزینی سیستم TMj چیست؟
•  بیماران با عفونت های فعال
•  بیمارانی که تعداد کافی استخوان یا استخوان تغییر شکل یافته و یا با کیفیت خوب ندارند که دستگاه را حمایت کند.
•  بیمارانی که احتیاج به جایگزینی بخشی از مفاصل TMj دارند.
•  داشتن آلرژی به یکی از موادی که در ایمپلنت های شامل نیکل انجام می شود.
•  بیمارانی که هنوز در حال رشد هستند.
•  بیمارانی با عادت فوق العاده – علمی
•  بیمارانی با بدن فعال در عکس العمل

پیچیدگی های امکان پذیر کدامند؟
  عوامل خطر زای زیر در هنگام جایگزینی کامل سیستم وجود خواهند داشت.
• خارج کردن کامل اعضاء شامل
• تغییر ایمپلنت که به وسیله بار گذاری انجام می شود
• تغییرات مخرب که به وسیله سطح مفاصل از بیماری ها و یا ایمپلنت های قبلی انجام
می پذیرد.
• مواد ایمپلنت که تولید ذرات یا زنگ زدگی می کنند.
• عفونت
• عکس العمل بدن به وجود ایمپلنت (آلرژی)
• فرسودگی روی حفره ماده
• ورم و یا درد صورت
• مشکلات عصب صورت
• برداشتن قسمتی از بافت
• فرم یافتن استخوان به صورت غیر نرمال
• فرم یافتن عصب (رشد غیر نرمال عصب)
• مشکلات گوش
• در رفتگی
• جایگذاری ایمپلنت در یک طرف مفصل ممکن است باعث اثرات مخرب در طرف دیگر شود.
• جایگذاری ایمپلنت ممکن است تولید رابطه ای مخرب بین سطح دندان که همیشه در معرض گاز گرفتگی است شود.

ایمپلنت حلزون گوش
ایمپلنت حلزون گوش یک وسیله ی الکترونیکی است که توسط جراحی کاشته شده و امکان حس کردن اصوات را برای افراد با سطح شنوائی بسیار کم  فراهم می کند. این ایمپلنت معمولا گوش بیونیک نامیده می شود. ایمپلنت حلزون بر خلاف سمعک صدا را تقویت نمی کند، بلکه به طور مستقیم اعصاب شنوائی داخل حلزون را توسط پالس های الکتریکی تحریک می کند. اجزای خارجی این ایمپلنت شامل یک میکروفون، پردازنده ی گفتار و فرستنده ای است که امکان تنظیم کیفیت و میزان صدا را نیز برای فرد فراهم می کند.
اجزای مختلف یک ایمپلنت حلزون. اجزای خارجی: (1) یک پردازنده ی سیگنال که می تواند در پشت گوش یا روی بدن قرار داده شود. (2) یک سیم پیچ فرستنده. اجزای داخلی: (3) یک گیرنده- تحریک کننده که در زیر پوست در قسمت پائین گوش قرار گرفته است. (4) یک آرایه از الکترودها که در گوش داخلی قرار گرفته است [5].

ایمپلنت حلزون از طریق جراحی در زیر پوست در پایین گوش قرار می گیرد. قسمت های اصلی آن عبارتند از:
اجزای بیرونی
• یک میکروفون که صدای محیط را دریافت می کند.
• یک پردازنده گفتار که صداهای قابل شنیدن را فیلتر کرده و سیگنال های صوتی الکتریکی را از طریق یک کابل باریک به فرستنده ارسال می کند.
• یک فرستنده که سیم پیچی است که توسط آهنربائی که در پشت گوش خارجی قرار گرفته است، نگه داشته می شود و سیگنال های صوتی پردازش شده را از طریق القای الکترومغناطیسی به وسیله داخلی می فرستند.
اجزای داخلی
• یک گیرنده و تحریک کننده که در استخوان در زیر پوست قرار داده شده اند و سیگنال ها را به پالس های الکتریکی تبدیل کرده و از طریق یک کابل داخلی به الکترودها ارسال می کنند.
• آرایه ای متشکل از بیش از 22 الکترود پیچیده شده به دور حلزون که ایمپالس ها را به اعصاب scala tympani و سپس از طریق سیستم عصبی شنیداری به طور مستقیم به مغز ارسال می کنند.

نگاهی طبیعی از ورای یک چشم مصنوعی

صدمات ناشی از حوادث، بیماری، نابینایی مادرزادی و سرطان ، ممکن است به از دست رفتن یک یا هر دو چشم منجر شود. اما نداشتن چشم لزوما به معنای داشتن ظاهری نازیبا نیست. با پیشرفت های صورت گرفته در زمینه ساخت ایمپلنت های چشمی، در اکثر موارد به لحاظ زیبایی ظاهری نتایج بسیار مطلوبی از این جراحی ها به دست آمده است.

در دنیای باستان، به ویژه مصر، چشم نماد زندگی بود. رومی ها مجسمه های خود را با چشم هایی از جنس نقره می آراستند. اما جراحی فرانسوی به نام  Ambrose Par (1590-1510)، اولین چشم مصنوعی را ساخت که کاملا در کاسه چشم قرار می گرفت. این قطعه از طلا و نقره ساخته شده بود. با ابداع شیشه های کرایولیتی (از جنس فلورید سدیم – آلومینیوم و اکسید آرسنیک)، ماده ای نسبتا سفید رنگ به دست آمد که برای پروتز چشمی مناسب به نظر می رسید. این کشف در سال 1835 به نام متخصصان آلمانی ثبت شده است. در آن زمان برای ساختن چشم مصنوعی، به انتهای یک لوله شیشه ای آنقدر حرارت داده می شد تا به شکل گوی درآید. سپس ترکیب های مختلفی از رنگ شیشه برای طبیعی تر جلوه کردن پروتز استفاده می شد. چشم پزشکان معمولا صدها نمونه از این چشم های مصنوعی را در مطب خود نگهداری می کردند. سپس با آزمون و خطا و امتحان کردن تعدادی از چشم های مصنوعی، بهترین پروتزی را که در کاسه چشم جا می افتاد انتخاب کرده و به بیمار تحویل می دادند.
تولید چشم مصنوعی تا سال های متمادی در انحصار آلمان بود. در جریان جنگ جهانی دوم و با قطع صادرات چشم مصنوعی شیشه ای از آلمان، مهندسان ارتش آمریکا به همراه چندین تیم پزشکی غیر نظامی توانستند ترکیبی جدید به وسیله ترکیب رنگدانه های روغنی و پلاستیک ایجاد کنند. از این زمان به بعد، پروتز های پلاستیکی به پروتز های شیشه ای ترجیح داده شدند.
اماآنچه که امروزه نگاهی شبه طبیعی به یک چشم مصنوعی داده است، اختراع " ایمپلنت چشمی" است.  چشم های مصنوعی امروزی دارای قابلیت حرکت به اطراف هستند که جلوه ای طبیعی به آن ها داده است.
برخی از موارد استفاده از چشم مصنوعی به شرح زیر هستند:
1. بیماری مادرزادی به نامMicrophthalmia  ، در این بیماری به علتی ناشناخته، رشد چشم کامل نشده و کوچک می ماند. این چشم ها کاملا نابینا هستند و شاید در بهترین حالت دارای اندکی ادراک نور باشند.
2. برخی افراد در هنگام تولد فاقد یک یا هر دو چشم هستند. این بیماری Anophthalmia نام دارد و یکی از مشکل ترین موارد کارگذاری چشم مصنوعی است.
3. بیماری ارثی  Retinoblastomaکه ناشی از بروز سرطان یا تومور است. احتمال از دست دادن چشم در اثر این بیماری 25 الی 50 درصد (با توجه به بروز بیماری در یک یا هر دو چشم) برآورد می شود.
اجزای چشم مصنوعی
پیش از جایگذاری چشم مصنوعی، باید یک مرحله اصلی انجام شده باشد. اولین گام خارج کردن چشم بیمار یا آسیب دیده  (enucleation) توسط جراح متخصص است. اما آنچه که در این مرحله بسیار حیاتی است، حفظ عضلات متصل به صلبیه (سفیده چشم) است. کارگذاری چشم مصنوعی بلافاصله پس از جراحی تخلیه چشم انجام می گیرد. سپس جراح عصب بینایی را قطع می کند. هسته اصلی پروتز چشمی، "ایمپلنت چشمی" است. این ایمپلنت در کره چشم قرار می گیرد تا حجم چشم حفظ شود. نقش دیگر ایمپلنت، حفظ حرکات طبیعی چشم است. امروزه ایمپلنت های چشمی از مواد Porous (خلل و فرج دار) ساخته می شوند. در نتیجه، رگ های خونی می توانند در منافذ ایمپلنت رشد کنند. این ماده از جنس Porous Polyethylene است که به صورت synthethic (کارخانه ای ) تهیه می شود. از آنجا که ساختار مواد Porous همانند مرجان یا بافت استخوان اسفنجی است، امکان ادغام ایمپلنت با سلول های بدن فراهم می شود. از مزایای این ادغام می توان به موارد زیر اشاره کرد:
1. کاهش احتمال پس زنی ایمپلنت توسط سیستم ایمنی
2. حفظ پاکیزگی ایمپلنت به صورت بخشی از نظام طبیعی بدن.
عصب بینایی در پشت ایمپلنت قطع می شود. از بین 6 عضله حرکتی چشم، چهار عضله به ایمپلنت متصل می شوند. به این ترتیب حرکات چشم تا حد بسیار زیادی به طور طبیعی جلوه خواهد کرد. سپس بافت ملتحمه (غشاء مخاطی درون کره چشم و پلک ها) بر روی ایمپلنت کشیده می شود. درانتها یک conformer (دیسک پلاستیکی یا سیلیکونی) در جلوی چشم قرار می گیرد که  پس از بهبودی کامل محل جراحی، این قطعه با پروتز جایگزین می شود.
 در فضای باقیمانده، خارجی ترین قطعه یعنی "پروتز چشم مصنوعی" جای می گیرد. این قطعه به صورت سفارشی و بر اساس مشخصات فردی (شامل رنگ چشم) ساخته شده و تنها بخش removable (برداشته شدنی) است. زمان کارگذاری پروتز تا هنگام بهبودی کامل کره چشم پس از جراحی و برداستن conformer به تعویق می افتد.

مراحل ساخت پروتز چشمی
همان طور که پیش تر اشاره شد، پروتز چشمی در واقع خارجی ترین بخش یک چشم مصنوعی است. این قطعه به صورت دست ساز تهیه می شود و پس از بهبودی کامل چشم (حداقل 6 هفته پس از جراحی) در جای خود قرار می گیرد. بلافاصله پس از جراحی، به جای پروتز یک کانفورمر (وسیله لنز مانند و شفاف) در بخش جلویی ایمپلنت قرار می گیرد تا با نگه داشتن پلک ها در جای خود، به شکل گیری کاسه چشم در حین بهبودی کمک کند. در واقع کانفورمر یک پوسته محدب است که از خلال آن می توان ملتحمه را مشاهده کرد. پس از بهبودی کامل چشم، کار ساخت پروتز آغاز می شود. برای این کار، از کاسه چشم و فضای محصور بین پلک ها و ملتحمه قالب گیری می شود. این مرحله ممکن است چندین بار تکرار شود. جنس ماده استفاده شده برای قالب گیری مشابه موادی است که برای قالب گیری از دندان ها به کار می روند. از این قالب، نمونه مومی اولیه به دست می آید. نمونه مومی در کاسه چشم قرار می گیرد تا از نظر ضخامت و جایگیری امتحان شود. ضخامت پروتز، اصلی ترین عامل در تعیین نحوه قرارگیری پلک ها است. چرا که اگر ضخامت بیشتر از حد لازم باشد، چشم ها  بیش از اندازه باز می مانند. پس از دستیابی به شکل دلخواه، محل مردمک چشم با الگوگیری از چشم سالم تعیین می شود. سپس پروتز نهایی از مواد مطلوب ساخته می شود. رنگ چشم مصنوعی نیز با الگوگیری از چشم سالم تعیین شده و نقاشی می شود. عنبیه و صلبیه به دقت و با دست نقاشی می شوند. رگ های خونی و شیارهایی نیز برای طبیعی تر جلوه کردن نمونه نهایی به صورت دستی نقاشی میشوند.پس از اینکه عنبیه نقاشی شد، توسط دستگاه تراش، خطوطی روی آن ایجاد می شود. قطر عنبیه دقیقا مطابق  با چشم سالم طراحی می شود. این قطر معمولا در رنج 10 تا 13 میلی متر قرار دارد. برای از بین بردن هرگونه ناصافی، سطح پروتز پولیش می شود. در آخرین مرحله، سطح پروتز با یک لایه محافظ پوشش داده می شود. پاکیزگی پروتز باید به طور منظم انجام گیرد و حداقل یک بار در سال به صورت حرفه ای پولیش شود.
اکثر مردم در عرض چند ساعت به استفاده از چشم مصنوعی عادت می کنند، به طوری که بعد از چند روز حضور فیزیکی آن را احساس نمی کنند. عمر متوسط یک چشم مصنوعی از جنس پلاستیک در حدود 10 سال است.  اما در کودکان به علت تغییرات سریع در حین فرآیند رشد، طول عمر پروتز کوتاه تر است. به طور کلی هر فرد به چهار الی پنج پروتز در دوره کودکی تا بزرگسالی نیاز دارد.
مواد اولیه
اصلی ترین ماده به کار رفته در ساخت چشم مصنوعی، پلاستیک است. برای قالب گیری نیز از موم یا گچ استفاده می شود. در طی فرایند قالب گیری از پودری سفید رنگ از جنس آلگینات استفاده می شود. برای رنگ آمیزی از طیف های مختلف رنگ استفاده می شود.
نگهداری از پروتز چشمی
چشم مصنوعی را هرگز نباید با الکل یا حلال های دیگر تمیز کرد . این کار باعث از بین رفتن پروتز خواهد شد. در صورت برداشتن پروتز، باید آن را فقط درون آب یا محلول نمک یا محلول لنز تماسی قرار داد . این امر مانع از خشک شدن رسوبات بر روی سطح پروتز می شود. برای شستشو باید از مواد شوینده دارای PH خنثی استفاده کرد.  برای خشک کردن پروتز باید از دستمال پنبه ای و نرم استفاده شود تا در سطح پروتز خراشیدگی ایجاد نشود.

نگاهی به آینده
با پیشرفت روزافزون علوم کامپیوتر، الکترونیک، و تکنولوژی مهندسی پزشکی، ممکن است به زودی چشم های مصنوعی ساخته شوند که حس بینایی را نیز فراهم کنند. این رویا با ساخت میکروالکترودها و تکنیک های پیچیده تشخیص تصاویر تا حدودی محقق شده است. محققان در حال ساخت اولین نمونه های شبکیه مصنوعی (artificial retina) هستند. عملکرد شبکیه مصنوعی بر اساس تکنولوژی بایوچیپ است. بیوچیپ ها به سلول های گانگلیون(جمع آوری کنندگان اطلاعات دریافتی چشم) متصل می شوند. در سطح شبکیه ای این بیوچبپ ها، یک آرایه اکترودی و در سطح مردمکی آن ها یک سنسور قرار می گیرد. سنسور در قبال مقدار دوز لیزر دریافتی از عینک فرد دارنده چشم مصنوعی ، پاسخی را به آرایه الکترودی ارسال می کند. امید است که در آینده نزدیک، از دست دادن چشم تا حدود زیادی قابل جبران بوده و تاثیر کمتری بر زندگی افراد ایجاد کند.

صورتی طبیعی با چشم مصنوعی

 در سال های گذشته بیوتکنولوژی با ساخت و ارائه انواع دستگاه های توان بخشی خود را به عنوان علمی که سریع ترین پیشرفت را در حوزه تحقیقات داشته معرفی کرده است.
  از جمله این دستگاه ها می توان به دست های مصنوعی  که به افراد معلول اجازه کنترل آن ها را از طریق فکر کردن را می دهند اشاره کرد. همچنین سیستمی به نام Brain Port به افرادی که از ناهنجاری های بینایی و تعادلی رنج می برند این امکان را می دهد تا اطلاعات موردنیاز مغز برای رفع این نقیصه را از طریق زبان خود و بدون نیاز به ارگان های آسیب دیده شان به مغز برسانند. در راستای این پیشرفت ها اکنون کمپانی آمریکایی Second Sight با دریافت تاییدیه از FDA اقدام به آزمایش سیستم ایمپلنت شبکیه چشم کرده که تا حدی توانسته بینایی را به افراد نابینا بازگرداند.

پروتز چشم
پروتز چشمی یا چشم مصنوعی جای گزینی برای چشم طبیعی است. چشم مصنوعی قادر به دیدن نیست و تنها  یک پروتز ظاهری است و برای ایجاد ظاهری طبیعی تر انجام می شود.
  با گذاشتن پروتز در چشم تخلیه شده حجم چشم در صورت باقی می ماند. چشم، حدودا کره ای با قطر 24 میلی متر است. ممکن است پزشک بنا به دلایلی مانند داشتن تومور در چشم و بد شدن ظاهر چشم پس از یک جراحت چشمی، مجبور به خالی کردن حدقه چشم شود. این کار به دو صورت انجام می گیرد، خالی کردن چشم و باقی گذاشتن صلبیه و ملتحمه که Evisceration خوانده می شود و خالی کردن تمام چشم به صورت کامل که Enucleation نامیده می شود.
  معمول ترین نوع این چشم همان چشم شیشه ای است که از پلاستیک طبی اکریلیک ساخته می شود. امروزه تعداد اندکی پروتزهای چشمی از شیشه کرایولیت (فلورید سدیم و آلومینیوم) ساخته شده اند. ایمپلنت های حدقه چشم اکنون پیشرفت کرده اند تا اجازه رشد طبیعی به بافت و رگ های خونی اطراف را بدهند. به این ترتیب احتمال پس زدن چشم های مصنوعی به دلیل استفاده از مواد مصنوعی در بدن، کاهش می یابد. همچنین این چشم مصنوعی حرکتی بهتر خواهند داشت. اگر بافت اطراف حدقه چشم به دلیل جراحت یا درمان رادیوتراپی قبلی، چروک خورده باشد بیمار برای ایمپلنت چشمی مناسب نیست. عمل خالی کردن چشم و کاشت آن باید با بی هوشی عمومی همراه باشد و معمولا 1 تا 5/1 ساعت به طول می انجامد.

  با توجه به آمار موجود حدود 10 درصد از افراد بالای 55 از بیماری Macular Degeneration رنج می برند. همچنین در حدود 5/1 میلیون نفر در سراسر جهان به بیماری آماس (طب) شبکیه چشم (Pigmentosa Retinitis) که یک بیماری ارثی به حساب می آید مبتلا هستند. این بیماری ارثی به حساب می آید مبتلا هستند.  این بیماری ها با حمله به سول های موجود در پشت شبکیه چشم که وظیفه دریافت الگوی نور و فرستادن آن از طریق پالس های عصبی به مغز را دارند، مرگ تدریجی این سلول ها را در پی خواند داشت. در حال حاضر آزمایشات صورت گرفته نشان می دهند که شبکیه مصنوعی یا ایمپلنت شبکیه چشم ساخته شده که Argus ? نام دارد با بر عهده گرفتن وظیفه این سلول های مرده به افرادی که به دلیل ابتلا به این بیماری های چشمی بینایی خود را از دست داده اند امکان تشخیص نور را می دهد. بدین ترتیب این بیماران می توانند بینایی خود را هر چند به میزان ناچیز بازیابند.
  همان طور که در شکل 1 مشاهده می شود این عضو مصنوعی ساخته شده از بخش های زیر تشکیل یافته است: 1- دوربین دیجیتال که در میان یک جفت شیشه تعبیه شده است.
2- پردازنده بسیار کوچک قابل حمل.
3- فرستنده رادیویی بی سیم.
4- گیرنده رادیویی بی سیم.
5- تعدادی الکترود.
  سیستم مذکور انرژی مورد نیاز خود را از باتری هایی که در  بخش پردازش تصویر تعبیه شده اند  تامین می کند.
  تصویر گرفته شده از محیط پیرامون توسط دوربین که می توان به عنوان مثال آن را یک درخت تصور کرد، یک تصویر خام تشکیل یافته از پیکسل های تاریک و روشن است که می بایست برای پردازش و تبدیل به فرم قابل استفاده  برای سایر بخش ها به بخش پردازش گر تصویر انتقال یابد.
   با این کار الگوی پیکسلی نمایان گر به یک سری پالس های الکتریکی که همان مفهوم درخت را  با خود به دنبال دارند تبدیل شده و به فرستنده موجود در بخش شیشه ای فرستاده می شود. این فرستنده با برقراری  ارتباط بی سیم با گیرنده تعبیه شده در درون چشم بیمار از طریق امواج رادیویی پالس های تولید شده در فرستند را به گیرنده منتقل می کند. در این بخش پالس ها به وسیله سیم به آرایه ای از الکترود ها انتقال می یابند. این الکترودها در واقع همان نقش سلول های شبکیه که در اثر بیماری از بین رفته اند را ایفاء می کنند. بدین ترتیب الکترودها بر اساس الگوی سایه روشن کد گذاری شده در پالس های الکتریکی  بر انگیخته شده و سیگنال های الکتریکی را به عنوان سیگنال های عصبی از طریق اعصاب بینایی سالم باقی ماده به مغز منتقل می کنند. در انتها مغز با تفسیر این سیگنال ها به عنوان یک درخت فرمان دیده شدن آن را به بیمار می دهد.
   لازم به ذکر است که بهبود بینایی افباد به این روش یک فرایند زمان بر است که نیاز به تمرین دارد، در ابتدا اشیاء فقط به صورت سایه روشن دیده می شود. یادگیری چگونگی تعبیر و تفسیر فرمان های ارسال شده از سوی مغز در این رابطه یک مرد 58 ساله آمریکایی که در سال 1993 پس از ابتلا به بیماری Retinitis Pegmentosa بینایی خود را از دست داد و در سال 2004 برای استفاده از ایمپلنت تحت عمل جراحی قرار گرفت، می گوید: «در ابتدا همه چیز شبیه یک سری نقاط به هم چسبیده به نظر می رسید. ولی اکنون بیشتر قادر به دیدن هستم. حال وقتی در خیابان راه می روم با دیدن گوشه هایی از شاخه های خم شده درختان می توانم از برخورد با آن ها جلوگیری کنم. درست است که نمی توانم افراد را از روی چهره آن ها تشخیص دهم ولی می توانم سایه تاریکی از آن ها را مشاهده کنم».
  نمونه های اولیه این ایمپلنت ها که تنها از 16 الکترود برخوردار بودند پس استفاده توسط 6 بیمار داوطلب نتایج رضایت بخشی را از خود بر جای گذاشتند. چرا که این افراد توانستند پس از جراحی تا حدی بینایی خود را  بازیابند و اشکال و حرکات را تا حد قابل قبولی تشخیص دهند. این امر امیدواری زیادی را در میان دانشمندان به وجود آورده است که امروزه با پیشرفت تکنولوژی بتوانند برای دستیابی به رزولوشن بالاتر برای تصاویر و ایجاد امکان تشخیص چهر ها برای بیماران از تعداد بیشتری الکترود استفاده کنند. همچنین به منظور کم خطرتر و آسان تر شدن جراحی مورد نیاز برای تعبیه این دستگاه درون چشم، تلاش گسترده برای هر چه کوچک تر کردن آن آغاز شده است، این در حالی است که چنان چه نتایج به دست آمده از کار گذاشتن نسل دوم ایمپلنت ها با 60 الکترود در چشم 75 بیمار داوطلب که در آینده ای نزدیک صورت می پذیرد موفقیت آمیز باشد، می توانیم شاهد تولید تجاری این محصول و عرضه آن به بازار با قیمتی در حدود 30000 دلار تا سال 2010 باشیم.  پروتز شبکیه بهتر است به صورت بی سیم عمل کند. اطلاعات و نیروی لازمه به صورت بی سیم و از طریق فرکانس رادیویی (RF) از سیم پیچ انتقال دهنده اولیه به سیم پیچ دریافت کننده ثانویه می رسد. به این ترتیب از ایجاد ارتباط سیمی بین چشم و سخت افزار خارجی جلوگیری می شود. تنها آرایه الکترودی در فضایی زیر شبکیه قرار می گیرد. تصاویر به دست آمده از دوربین خارجی به سیگنال الکترومغناطیسی تبدیل شده و از سیم پیچ اطلاعات اولیه که خارج از چشم است به سیم پیچ اطلاعات ثانویه می رسد. نیرو نیز به همین صورت جا به جا می شود. نقطه قوت  این روش در این است که بیشتر حجم دستگاه بیرون چشم است و تنها آرایه الکترودی به داخل صلبیه می رود. هسته پروتز شبکیه 000/25 ترانزیستور تراشه محرک است. این قطعه طراحی انعطاف پذیری دارد و می تواند در محدوده وسیعی از فرکانس های ساعت کنترل شده خارجی عمل کند. این تراشه طول پالس های جریان، دامنه ها و تداخالات پالس داخلی مختلفی را ایجاد می کند و مجموعه الکترودهایی که باید تحریک شوند را انتخاب می کند. مهم ترین مشکل آن است که انتقال سیگنال به اندازه کافی مقاوم نیست. همچنین لزوم اضافه کردن توانایی تله متری با پهنای باند پایین برای نمایش ولتاژ و امپدانس الکترودها احساس می شود. برای این کار احتیاج به ساخت آرایه میکروالکترودی، زیر لایه انعطاف پذیر، سیستم تست و کنترلر محرک الکترونیکی، انتقال دهنده اطلاعات و سیستم تست غوطه ور حساس برای بررسی جریان های بسیار کم در حد پیکو آمپر بر اساس نشتی آب وجود ندارد. این طراحی جدید که بیشتر ساختمان پروتز را خارج چشم نگاه می دارد دارای مزایای زیر است:
1- احتمال ریسک کمتر تروما و عفونت پس از جراحی به خاطر داخل شدن تنها آرایه الکترودی به چشم.
2- این آرایه به دیواره خارجی می چسبد و نیازی به وصل شدن مستقیم یا چسبیدن به خود شبکیه را ندارد.
3-  به دلیل آن که سخت افزار این پروتز خارج چشم است، تولید گرما در اجزاء الکترونیکی، شبکیه را تحت تاثیر قرار نمی دهد.
4- وسعت حفره چشمی اجازه استفاده از تجهیزات الکترونیکی خارجی استاندارد و ضخیم تری می دهد.
5- دامنه جریان لازم برای تحریک نورون های شبکیه در صورت نزدیک بودن آرایه الکترودی به نور و نمای خارجی شبکیه، کمتر می شود.
آرایه الکترودی کوچک ساخته شده (در حد میکرو)، باید به فضای زیر شبکیه ای برود پس باید زیست سازگار باشد. باید پوششی سازگار با این ناحیه ایجاد شود تا از ایجاد رشد سلولی در اطراف الکترود جلوگیری شود. این پوشش باید آرایه را در برگیرد. تحقیقات نشان داده است که پلی اتیلن گلی کول PEGT، سازگاری بالایی با پوشش این ناحیه دارد، پس توجه به سمت استفاده از پلی مرهای PEG معطوف شده است. ترکیب انتخاب شده برای این کار PEG مخلوط با پلی آمینو اسید است که به زیر لایه انعطاف پذیر طلایی مدار اضافه می شود. آزمایش هایی که در محیط های محلول انجام شد مقداری لایه لایه شدگی در پوشش انتخابی و خوردگی در سطح فلزی را نشان می داد که دلیلی بر نامناسب بودن استفاده دراز مدت از این وسیله است. راه حل این مشکل در استفاده از پوشش سرامیکی است.