انواع کائوچو طبیعی

   به دلیل وجود گونه های مختلف درخت کائوچو، مواد مختلف منعقد کننده و انواع روشهای تولید کائوچو، گونه ها، رنگها و کیفیت های مختلفی به وجود می آید. بنابراین طبقه بندی کائوچو ضروری است. دو نوع طبقه بندی سنتی و جدید وجود دارد. در طبقه بندی سنتی 8 گروه زیر قرار می گیرند:

1.     ورقه های دودی آجدار

2.     کرپ های سفید و زرد کمرنگ

3.     کرپ های با زمینه قهوه ای تیره

4.     کرپ های مرکب

5.     کرپ های قهوه ای روشن

6.     کرپ های قهوه ای تیره ( کهربایی)

7.     کرپ های نامرغوب حاصل از ضایعات پوسته درخت

8.     کرپ های قهوه ای کاملاً دودی

فرآیند تولید گونه های سنتی:

1.     ورقه های دودی آجدار:

   این ورقه ها از شیرابه نهالستان ها ساخته می شوند. شیرابه ابتدا از داخل غربال عبور کرده و به داخل تانک رقیق کننده ریخته می شود. در این تانک شیرابه به میزان 15 درصد رقیق شده سپس منعقد می گردد، آنگاه در اثر عبور دادن از غلتک ها، ضخامت آن را به 3-2 میلیمتر می رسانیم.

   به دلیل برجسته بودن سطح غلتک آخر، سطح ورقه ها نیز به صورت آجدار یا برجسته در می آیند. این ورقه های آجدار را به مدت 10-3 روز تحت تاثیر دود خشک می کنند. به این دلیل به این ورقه ها، ورقه های دودی آجدار گفته می شود.

2.     کرپ ها ی سفید و زرد کم رنگ:

های کم رنگ از شیرابه نهالستانی ای که به دقت انتخاب و نگهداری شده، تولید می شود. در این روش در ابتدا شیرابه را صاف و سپس رقیق کرده، با اسید سیتریک منعقد می کنند. به این ترتیب عناصر زرد منعقد شده در سطح آن شناور می شود که آنها را جدا می کنند. شیرابه چندین بار در طی فرآیند، برای حصول اطمینان از تمیز بودن از صافی عبور داده می شود. البته یک روش منعقد سازی جزئی نیز ممکن است برای کاهش میزان کاروتین شیرابه به کار رود (شیرابه نهالستان معمولاً همراه مقدار کمی کاروتین می باشد و بی سولفیت سدیم نیز معمولاً نیز در تانک رقیق کننده برای جلوگیری از فعالیت آنزیم های تیره کننده رنگ، به آن اضافه می گردد).

   برای خنثی سازی باقیمانده مواد رنگی، از ماده ای رنگبر و برای انعقاد خود شیرابه از اسید فرمیک استفاده می کنند. به این ترتیب ماده ای سخت به ضخامت 10 میلیمتر تولید می شود.

   پس از عبور ماده حاصله از غلتکهای مختلف، کرپ هایی با ضخامت های 2-1 سانتیمتر حاصل و پس از 7-5 روز خشک می شوند. هرچه تعداد غلتک ها بیشتر و آب به کار رفته تمیزتر باشد، کرپ ها شفاف تر و روشن تر خواهند بود.

نحوه کاشت و تولید کائــوچو

    شیـــرابه گیری:

    شیرابه درخت در فرآیندی به نام "شیرابه گیری" بدست می آید. به شیرابه

    تازه ای که ازدرخت خارج می شود "شیرابه نهالستان" نام دارد.  نظر به اینکه

    هزینه شیرابه گیری وجمع آوری شیرابه بیش از نیمی از کائوچوی تولیدی را به

    خود اختصاص می دهد ،بدست آوردن حداکثر میزان شیرابه در هر نوبت از عملیات

    شیرابه گیری از اهمیت خاصی برخوردار است.

    تکثیر این درختان به روش پیوندزنی انجام شده و درختانی که به طور مستقیم

    یا غیرمستقیم از یک درخت مادر به وجود می آیند "کلون" نامیده می شوند.

    به طور کلی هر یک از کلونها خواص و مشخصات معینی را دارا هستند. یک درخت

    ممکن است شیرابه بیشتری داشته باشد ولی در مقابل خطرات ناشی از باد،

    مقاومت کمی داشته و همین طور تفاوت های دیگری نظیر اختلاف مکان و شرایط

    گوناگون آب و هوایی نیز ممکن است بین آنها وجود داشته باشد. 

    مساله اصلی در فرآیند شیرابه گیری، بدست آوردن حداکثر میزان شیرابه با حداقل

    تلاش و حداقل آسیب وارده به درخت می باشد.

    در ابتدا اطلاعات اندکی در مورد نحوه ی شیرابه گیری این درختان وجود داشت.

    این اطلاعات محدود به  ایجاد شکاف هایی مایل در پوسته درخت و گرفتن شیرابه

    از آنها بود، ولی میزان شیرابه بدست آمده کم و آسیب وارد شده به درخت به میزان

    قابل توجهی بالا بود.در روشهای جدید برای شیرابه گیری یک سری برشهای دقیق به

    حالت زیکزاگ در پوسته درخت ایجاد شد. البته در آن زمان اطلاعات موجود در مورد

    سرعت رشد پوسته جدید برای ترمیم محل برش، بسیار اندک بود و برای رسیدن به

    بهترین حالت تعادل بین شدت و میزان شیرابه گیری، احیای مجدد پوسته و رشد و

    سلامت درخت به سالها تجربه نیاز بود. این روش تقریباً همان روشی است که امروزه

    استفاده می گردد. با این تفاوت که دیگر طرح زیکزاگ به کار برده نمی شود و به جای

    آن یک برش منفرد روی نیمی از محیط درخت ایجاد می شود.

    به هرحال استفاده از هر نوع سیستم شیرابه گیری، میزان ر شد درخت را به تعویق

    انداخته و سیستم های موجود نیز  از این تاثیر منفی به دور نیستند. حذف یک لایه

    نازک از پوسته بدون آسیب رساندن به درخت، میزان شیرابه دهی، زوال پوسته و

    کیفیت پوسته جدید را تحت تاثیر قرار می دهد.

    اگر عملیات شیرابه گیری در عمق کمی انجام پذیرد، سبب کم شدن مقدار شیرابه

    می شود.حداکثر میزان شیرابه از برشی تا یک میلیمتری "کامبیوم" بدست می آید.

    اگر برش به کامبیوم نفوذ کند، سبب زخمی شدن درخت می گردد و همین مساله

    باعث متورم شدن پوسته جدیدو در نتیجه، مشکل تر شدن عملیات شیرابه گیری

    بعدی می گردد.شیرابه درخت در لوله های بلندی موجود می باشد. این لوله ها به

    طور عمودی قرار گرفته و کمی مایل به راست می باشند در مورد درختی که تاکنون

    شیرابه گیری نشده است،شیرابه موجود در لوله ها شامل 60 درصد کائوچو میباشد

    و با اولین شیرابه گیری فقط مقدار کمی از شیرابه جریان پیدا می کند. با ادامه عمل

    شیرابه گیری، شیرابه رقیق تر شده و میزان جریان آن افزایش می یابد.

    غلظت معمولی شیرابه در یک عملیات شیرابه گیری منظم، دارای حدوداً 30 تا 40

    درصد کائوچوی خشک می باشد.

    عملیات شیرابه گیری در صبح زود انجام می گیرد و بسته به امکانات و شرایط محلی،

    این عملیات ممکن است برای 200 تا 300 درخت انجام پذیرفته و از هر درخت نیز امکان

    دارد دو بالن و یا بیشتر شیرابه بدست آید.

    روش کار به این ترتیب است که در ابتدا، شیرابه خشک شده موجود در محل برش اولیه

    درخت، کنده شده و در محل مخصوصی نگهداری می شود. سپس ظرف فنجانی شکل

    جمع آوری شیرابه در محل مربوطه قرار داده شده و شیاری در پوسته درخت ایجاد و

    همین عمل به ترتیب در مورد درخت های دیگر نیز انجام می گیرد. وقتی این عملیات

    به اتمام رسید، مجدداً به درخت اول که در این موقع شیرابه گیری آن به پایان رسیده

    بازگشته و ظرف حاوی شیرابه به داخل سطل خالی می شود و این کار تا زمانی که

    تمامی شیرابه جمع آوری گردد، ادامه می یابد. شیرابه جمع آوری شده در ایستگاه

    مرکزی، به داخل تانکهایی ریخته شده و به کارخانه اصلی حمل می گردد.

    به طور طبیعی شیرابه بدست آمده قبل از رسیدن به کارخانه تمایل به انعقاد دارد و این

    عمل توسط باکتری ها و آنزیم های منعقد کننده صورت می پذیرد. از شیرابه پیش انعقاد

    یافته برای ساختن کائوچوهایی با کیفیت پایین تر مانند کرپ های قهوه ای استفاده

    میگرددو از همین روست که باید سعی شود تا حد امکان از وقوع این پدیده جلوگیری

    گردد.

    علت انعقاد اولیه شیرابه این است که آنزیم ها، اسیدهای چرب را از فسفولیپیدهای

    اطراف ذرات کائوچو جدا ساخته و این اسیدها، صابونهای کلسیم و منیزیم را به وجود

    می آورند که سبب انعقاد شیرابه می گردند. برای جلوگیری از انعقاد شیرابه معمولاً از

    آمونیاک (حدوداً 1 درصد بر مبنای وزن شیرابه)، سولفیت سدیم (حدوداً 5 درصد) و

    فرمالدئید(حدود 2 درصد) استفاده می گردد. ماده آخری معمولاًٌ همراه با مقدار اندکی

    کربنات سدیم مورد استفاده قرار می گیرد.

                                                       برگرفته از کتاب کائوچوی طبیعی، ساختمان، خواص وکاربردها

                                                        تالیف: شرکت مهندسی و تحقیقات صنایع لاستیک

انواع روغن ها و تاثیر بر  لاستیکها

در حال حاضر روغن های موتور به سه نوع کلی تقسیم می شوند:

الف: مینرال (ارگانیک)

ب: سنتتیک

چ: نیمه سنتتیک (Premium)

الف مینرال: روغنی است که برپایه نفت خام ساخته می شود و سالهاست در خودرو ها به کار می رود و همه ما با آن آشنایی داریم

ب سنتتیک: روغنی است که از ترکیبات شیمیایی یا پولیمراسیون هیدروکربن ها (Olefins)تولید می شود نه از تصفیه نفت خام. این نوع روغن اولین بار در موتورهای جت بهکار گرفته شد و به دلیل مزایایی که نسبت به نوع مینرال داراست، در سالیان اخیر مصرف آن در خودرو ها نیز فزونی یافته است. روغن های سنتتیک انواع مختلف با مواد تشکیل دهنده متفاوت دارند که این موضوع آن ها را از لحاظ کیفیت و نوع مصرف نیز با یکدیگر متمایز می کند. از بین صد ها نوع روغن سنتتیک با فرمولاسیون های مختلف که هر یک محاسن و معایبی دارند، نوعی که برپایه Poly alpha olefins یا به اختصار(PAO) ساخته می شود و مقادیر کمی هم  Esterدارد، دارای کارایی و مقبولیت بیشتری است.

بیشتر روغن های سنتتیک از مزایای زیر برخوردارند:

1.       کاهش مصرف روغن به دلیل عمر بیشتر آن

2.        غیرخورنده و غیرسمی بودن

3.        تبخیر شوندگی پایین

4.        دمای سوختن بالا

5.        مقاومت در برابر اکسیداسیون بالا

6.        دارا بودن شاخص ویسکوزیته بالا به صورت طبیعی (عکس العمل سریع در مقابل تغییرات دما)

7.        نقطه روان شدن پایین

8.        قابلیت استفاده از روغن های با گستره ویسکوزیته زیاد بدون نگرانی از شکست پلیمر ها

9.        کاهش مصرف سوخت تا4.2دصد

نیمه سنتتیک: مخلوطی است از روغن سنتتیک و مینرال (ارگانیک).

این نوع روغن کیفیت روغن های سنتتیک را ندارد اما در شرایط سخت نظیر دماهای بالا و یا بار زیاد عملکرد بهتری نسبت به نوع مینرال از خود نشان می دهد و بیشتر در  وانت ها و SUV ها مصرف می شود و قیمت آن نیز کمی بیشتر از مینرال هاست. برای آگاهی از این که کدام روغن برای خودروی شما مناسب است، بهترین منبع و مأخذ دفترچه راهنمای خودرو یا برچسب های داخل محفظه موتور(در صورتی که نوع روغن مشخص نشده، معنای آن استفاده از همان نوع قدیمی مینرال است.) استفاده از روغن مینرال یا نیمه سنتتیک برای موتوری که تنها استفاده از روغن سنتتیک در آن توصیه شده، می تواند برای موتور خطرآفرین باشد اما در مقابل استفاده از روغن های سنتتیک یا نیمه سنتتیک برای موتورهایی که برای استفاده از نوع مینرال طراحی شده اند با تمهیدات خاصی، از نظر تولیدکنندگان روغن های سنتتیک بلامانع است، اما بسیاری از متخصصان به دلایل زیر این کار را نیز اشتباه و مضر می دانند:

1. هر یک از انواع مختلف روغن های سنتتیک با توجه به فرمول شیمیایی، قابلیت تطابق با برخی انواع لاستیک ها و الاستومر ها را ندارد و در نتیجه اگر از روغن سنتتیکی با فرمول خاصی برای موتورهای با واشرها و درزبندهایی که با آن فرمول روغن سازگار نباشد، استفاده شود باعث نشتی روغن و مسائلی از این قبیل خواهد شد. روغن های مینرال سبب تورم واشر ها و جلوگیری از نشتی آن ها می شوند اما روغن های سنتتیک در مورد برخی انواع واشر ها فاقد این خاصیت هستند و حتی بعضی از آن ها باعث خورده شدن برخی از انواع واشر ها می شوند. حتی استفاده از روغن سنتتیک با مواد تشکیل دهند های متفاوت با مندرجات دفترچه راهنمای خودرو، برای خودروهایی که با این نوع روغن کار می کنند نیز می تواند خطرساز باشد، چه رسد به استفاده از این نوع روغن ها در موتورهایی که برپایه استفاده از روغن مینرال طراحی شد ه اند. به عنوان مثال روغن سنتتیک برپایه Poly glycol  با پلی استرها، پلی کربنیک ها،ABS، پلی ونیل کلرین ها و Buna S   ، بوتیل ، Neoprene و لاستیک طبیعی سازگاری خوبی ندارد و یا روغن سنتتیک برپایه PAO نیز که بیشتر روغن های سنتتیک موجود در بازار بر این پایه هستند، سازگاری ضعیفی دارد. مزیت برخی از انواع روغن های سنتتیک و قابلیت تطابق آن ها با انواع الاستومر ها و لاستیک ها، همچنین حلالیت هر کدام در افزودنی ها و لجن موتور به همراه خواص و عدد  VIهر کدام را در نمودار می بینید.

2. روغن های سنتتیک در مقایسه با روغن های مینرال با لایه نازکتری روی قطعات موتور می نشیند (به همین دلیل فاصله قطعات ثابت و متحرک موتورهایی که با روغن سنتتیک کار می کنند،کمتر است) لذا استفاده از این نوع روغن برای موتورهایی که براساس تکنولوژی قدیمی مینرال طراحی شده اند باعث نشتی پیستون خواهد شد. البته این مورد از طرف سازندگان روغن های سنتتیک با دلایل قابل قبولی رد می شود اما در عمل این مشکل در خودروهای قدیمی دیده شده است. اگر سالهاست از روغن مینرال استفاده می کنید و خودرویتان دارای تکنولوژی قدیمی است، از این نوع روغن ها استفاده نکنید اما در صورتی که خودرویی با تکنولوژی نسبتاً جدید دارید و از بی خطر بودن تعویض روغن از مینرال به سنتتیک یا نیمه سنتتیک مطمئن هستید، از نوعی که برپایه PAO ساخته شده است استفاده کنید و این موضوع را نیز از یاد نبرید که با تعویض روغن از مینرال به سنتتیک، رسوبات پخته شده روغن های مینرال از روی قطعات موتور کنده و در موتور غوطه ور می شوند و پس از مدتی موتور از کار می افتد. به همین علت قبل از این تعویض باید موتور را یا به طور کامل رسوب زدایی و یا از روغن های فلاشینگ(Flush Oil)

استفاده کنید (این نوع روغن فقط مخصوص تمیزکردن موتور است)؛ به این ترتیب که روغن مینرال را بدون تعویض فیلتر تخلیه و روغن فلاشینگ را جایگزین کنید و اجازه دهید موتور 20 دقیقه در جا کار کند، پس از آن می توانید روغن فلاشینگ را تخلیه، فیلتر را تعویض و روغن سنتتیک یا نیمه سنتتیک را جایگزین کنید.

خلاصه

برای داشتن روغن موتور خوب و مناسب... روغن پایه باید خاصیت ھای زیر را داشته باشد:

بالا بودن شاخص گرانروی

پایداری در برابر اکسیداسیون

نقطه ریزش پایین Low Pour Point

پایین بودن فراریت Low Volality

با توجه به موارد بالا ...روغن موتور تولید شده دارای خاصیت ھای زیر است:

داشتن گرانروری(Viscosity) مناسب برای شرایطی که بکار میرود .

بالا بودن عدد شاخص گرانروی

نقطه اشتعال بالا(High Flash Point)

نقطه ریزش پایین(Low Pour Point)

مقاومت در برابر تولید کف

داشتنن خاصیت قلیایی مناسب

داشتن خاصیت پاک کنندگی مناسب

پایین بودن فراریت(Low Volality )

جزوه الاستومر دکتر نادری رو که مهندس علایی نجات زحمت تنظیمش رو کشیده رو میتونید از لینک زیر دانلود کنید: 

دانلود

یه جزوه الاستومر واستون پیداکردم ایشالا به کارتون بیاد

جزوه الاستومر

ادامه مطلب...

شرح قطعه
برای انجام آزمایشات، یک قطعه الاستومریک را به‌صورت نمونه درنظر می‌گیریم. این قطعه به‌عنوان دسته موتور ضربه‌گیر در خودروهای گروه پژو، کاربرد دارد. فریم فلزی و الاستومر چسببیده به آن، به‌عنوان جاذب ارتعاشی در اتصال موتور خودرو به بدنه، کاربرد دارد (شکل8).

شکل8

ادامه مطلب...

امروزه
سازندگان تایر، گستره وسیعی از لاستیک­‌ها را برای خودروهای گوناگون تولید
می‌کنند که از لحاظ اندازه، آج، جنس، ساختمان و کاربری انواع مختلفی
دارند. همچنین برای شرایط آب و هوایی و جاده‌های متفاوت، انواع ویژه‌ای از
آنها ساخته می‌شود. جالب است بدانیم ترکیبات به کار رفته در تایر خودروهای
شخصی و وانت‌ها، به 200 مورد می‌رسد. هر چند برای نیازهای متنوع رانندگان،
تایرهای مختلفی تولید می­شود اما کار اصلی هر لاستیک این است که همراه
رینگ‌چرخ، اتاقکی از هوا می‌‍‌سازد که وزن خودرو روی آن قرار می‌گیرد.
شاید متعجب شوید اگر بدانید بیش از 95 درصد وزن وسیله نقلیه را فشار باد
درون تایر متحمل می‌شود و خود لاستیک، تنها 5 درصد را تحمل می‌کند.

نکته جالب
دیگر آن است که محل برخورد تایر با جاده، کمی کوچکتر از یک کارت‌پستال
معمولی است و چرخش، شتاب و توقف خودرو، تنها از طریق همین سطح کوچک انجام
می‌شود. تایر همچنین برای خنثی کردن ضربات و تکان‌های ناشی از حرکت در
جاده، به سیستم تعلیق‌ خودرو کمک می‌کند